Dün bu kitabı bitirdim. (Gece olduğu için tarih 25Şubat 07 oluyor) En azından bir kitabı bitirdim, çünkü bu aralar başladığım her kitabı bitirmiyorum. Burası bir günlük olduğu için bunu not etmek istiyorum. Her kitap bittiğinde insanın söyleyecek çok şeyi olur ama onları nasıl ifade edeceğini bilemez... Hele de böyle zor bir konuda...
Yine herşeyi en baside indirgemek gerekecek herhalde.
Kitab Van Gogh u benim gördüğümden farklı bir şekilde görüyor. Biraz fazla saf, basit, dindar ve taşralı bir Van Gogh tablosu çizilmiş. Bir yere kadar hepsi doğru idi ama bir yere kadar...
Artaud nun dediği gibi V.G. toplum tarafından intihara zorlanmış bir kişiliktir.
10 Ocak 2008
resim hakkında bilgi:
(Raising of Lazarus (after Rembrandt), The
Oil on paper
50.0 x 65.0 cm.
Saint-Rémy: May, 1890
F 677, JH 1972
Amsterdam: Van Gogh Museum)
Jung ta okuduklarım zihnimde tekrar Van Gogh temasının canlanmasına sebep oldu. Zaten bu bloğu yarım bıraktığımdan beri Van Gogh konusu hakkında birşeyler yapamıyordum... O zaman da söyleyecek çok şeyim vardı bu iki resme baktığımda... Okuduğum kitabın bakış açısı beni sinirlendirdi... Bana sadece başarı peşinde koşan bir toplum ruh hastası geliyor... Batı nın modern başarısının çok büyük bedelleri vardı...
Van Gogh un resminden V.G.nin tamamen hasta olduğu anlaşılıyor bu resimde...
Aşağıdaki Rembrandt ise gördüğünüz gibi domuz gibi :-) Yani ruh sağiığı tamamen yerinde, hatta yeteneklerinin doruk noktasında... Kendine hakimiyeti, fırçaya hakimiyeti tam, hayal gücü süper!
Bu resimlerden bu iki ressammın Tanrı ya olan inaçlarını yargılayabilir miyiz?
Yargılamalı mıyız? Bizi ilgilendirir mi? Onların kendi mahremiyetleri değil mi?
Kişisel inançları beni tabii ki ilgilendirmiyor, ama inanç kollektiv imgedir aynı zamanda ve toplu düşünceye, söze, sanata yapışır. İki resim de hiristiyanlıkta inanılan bir mucizeden bahsediyor.
Bence Rembrandt gerçek bir sanatçı idi ve böyle güzel, mükemmel bir resim yapması için inanması gerekmiyordu. Hatta inanç onu şaşırtabilir, yolundan alıkoyabilirdi.
Van Gogh ise öyle değil. Van Gogh bir zavallı maalesef. Van Gogh un son zamanlarda artık imge ve istek birleşmişti, benlik yok olmuştu. Bu yüzden Van Gogh un bu resmine baktıkça Burghözli deki birçok akıl hastasının hikayesinde olduğu gibi ağlamak geliyor içimden...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder