İspanyol Gazetesi El Pais den alınmış bir sergi haberi var aşağıda. Bunlar bilinen şeyler ama tekrarlanmasında fayda var. Sanat ve politikanın birbirlerine biraz mesafeli kalmaları lazım.
Naziler başa geçtiklerinde kendilerine göre belirledikleri müzik anlayışını ötekilerden üstün göstermeye çalıştılar. Bu tabii aptalca birşeydi ama herşeyini kültür üzerinden şekillendiren bir güç için bu aslında şaşılacak birşey değil, sadece abartı. Modernite nin içinde olan unsurlardan bir tanesini yani eğitim ile insan üzerinde hakimiyet kurma çabasını en son noktasına getirdiler, bu tabii ki bir faşizm idi.
España
La música "degenerada" que repudió el III Reich
Una exposición recoge en Barcelona documentos gráficos, escritos y sonoros
sobre los esfuerzos del régimen de nazi de imponerse sus criterios en la música
EFE -Barcelona -26/02/2007
Pinturas, dibujos y grabados, grabaciones sonoras, filmes y material gráfico y documental ilustran
desde hoy en La Pedrera la exposición La música y el III Reich, los esfuerzos del régimen nazi para
imponer cierta creación musical germánica en detrimento de la llamada "música degenerada". La
exposición parte del núcleo presentado a finales de 2004 en la Cité de la Musique, ampliado en
Barcelona por la Fundación Caixa Catalunya, con "una dedicación especial a la música del exilio y a la
de los campos de concentración, con un capítulo centrado específicamente en la música en el campo
de concentración de Terezin", ha destacado el director de la Fundación, Alex Susanna.
"Aunque la exposición es una metáfora de la relación entre la música y el poder, las interferencias, las
injerencias y la comunicación entre ambos, también puede ser vista como una muestra sobre el poder
de la música, representado por la fuerza que tuvo en los campos de concentración", ha añadido
Susanna.
Según ha explicado hoy el comisario de la exposición, Pascal Huynh, "el cartel que introduce al
visitante, en el que se funden el águila imperial del escudo alemán con un órgano, ya expresa la
importancia que la música tuvo en la propaganda nazi y la difusión de la idea de la superioridad de la
música alemana sobre el resto". Tanto Hitler como su ministro de Propaganda, Josef Goebbels, tenían
la arquitectura y la música entre sus artes preferidas.
A partir de 1933, concreta Huynh, el régimen nacionalsocialista comenzó la depuración sistemática de
la vida cultural "con la imposición de un ideal estético basado en la supremacía de la raza aria", una
"revolución conservadora" que cristaliza alrededor de los valores del clasicismo y la gran tradición
romántica. Fuera de este círculo quedan las corrientes expresionistas, abstractas y realistas, así como
la música atonal, rechazadas y asociadas a la "degeneración".
"Arte degenerado"
El término "arte degenerado" se acuña en la exposición organizada en Múnich en 1937, en la que se
condenan el arte abstracto, el dadaísmo y pintores representados en la exposición como George Grosz
u Oskar Kokoschka. La música también tuvo su exposición equivalente un año después en Düsseldorf,
en la que se ataca la internacionalización del jazz o la opereta judía.
Tras "reescribir" la historia de la música, de la que desaparecen los compositores de origen judío, como
Mendelssohn, Meyerbeer, Offenbach o Mahler, toma cuerpo la idea de "la superioridad natural de la
música alemana" construida, según el comisario, a partir de "Bach, Händel, Beethoven y Bruckner". El
drama wagneriano se convierte a partir de 1933 en "canon de la ópera oficial", una estética también
cultivada por compositores como Carl Orff, Werner Egk o Rudolf Wagner-Régeny.
La exposición se ocupa de algunos de los artistas que se quedaron en Alemania y los que se vieron
obligados a emigrar. Entre los que se quedaron, algunos fueron condenados a colaborar con el régimen
o a enmudecer, como Paul Hindemith, el director de orquesta Wilhelm Furtwängler, el pintor Emil
Nolde o el compositor Karl Amadeus Hartmann.
La exposición se cierra con un apartado dedicado a Theresienstad, el campo de concentración-modelo
creado por los nazis en 1941 al norte de Praga como instrumento de propaganda destinado a ser
utilizado de escaparate ante los observadores internacionales.
© Diario EL PAÍS S.L. -Miguel Yuste 40 -28037 Madrid [España] -Tel. 91 337 8200
© Prisacom S.A. -Ribera del Sena, S/N -Edificio APOT -Madrid [España] -Tel. 91 353 7900
2007-02-27
2007-02-26
Guatemala
Eveet, maalesef henüz Kuzey Amerika yı bitiremeden Orta Amerika ya gelmiş durumdayız. Dünyanın her ülkesinin en az bir kere bu blogta güncel bir haberle yer almasını istiyorum.
Orta Amerika dan haberler eroin kaçakçılığı ve bununla ilgili Holywwod filmleri dışında pek rastlanmayan haberler genellikle. Böyle pek rastlanılmayan haberleri özellikle kovalıyoruz.
Komşu ülkeler genellikle geçinemezler. Bu nerdeyse klasik bir kuraldır. Bakın hiç tanımadığınız bir coğrafyaya bile bu kuralı uygulayabilirsiniz.
Guatemala da 4 polis 3 Salvadorlu politikacıyı öldürmeleri sebebiyle hücrelerinde öldürülmüş. Tabii tüyler ürpertici.
Guatemala : inculpés du meurtre de députés salvadoriens, des policiers assassinés en prison
LEMONDE.FR avec AP | 26.02.07 | 13h33 • Mis à jour le 26.02.07 | 13h46
Quatre policiers guatémaltèques arrêtés jeudi pour l'assassinat de trois députés salvadoriens du Parlement centraméricain ont été à leur tour assassinés dans
leur cellule, dimanche 25 février, dans la prison de Cuilapa, au Guatemala.
C'est le dernier rebondissement d'une affaire qui secoue les gouvernements guatémaltèque et salvadorien depuis mardi. Ce jour-là, trois députés du parti de
droite au pouvoir au Salvador (Arena) et leur chauffeur ont été criblés de balles alors qu'ils arrivaient en voiture à Guatemala Ciudad pour participer à une
session du Parlement centraméricain.
TRAHIS PAR UN GPS ET UNE VIDÉO
Les quatre policiers guatémaltèques, dont le responsable de la section de lutte contre les organisations
criminelles, ont rapidement été arrêtés et inculpés pour ces meurtres, des témoins mais aussi le GPS de leur
voiture alertant de leur présence sur place. Les enquêteurs ont également découvert un enregistrement vidéo
réalisé par les policiers qui ont suivi et filmé depuis le Salvador le 4 •
4 des députés.
Le plus connu des députés tués est Eduardo D'Aubuisson, 39 ans, fils du major Roberto D'Aubuisson, lié aux
escadrons de la mort pendant la guerre civile au Salvador et accusé d'avoir personnellement organisé
l'assassinat de Mgr Oscar Romero, archevêque du Salvador, en 1980. Son assassinat coïncide avec le
quinzième anniversaire de la mort de son père.
A la prison de Cuilapa, les circonstances du meurtre des quatre policiers détenus sont floues. Selon leurs
proches, ce sont les gardiens qui auraient laissé entrer les assassins, mais les responsables pénitentiaires
affirment que ces gardiens l'ont fait sous la menace d'hommes armés. On ne sait pas non plus si ces
assassinats sont liés à la violente émeute qui a éclaté au même moment dans la prison, orchestrée par des membres de la Mara Salvatrucha, un gang criminel
qui sévit dans toute l'Amérique centrale et aux Etats-Unis.
p.s. bu arada Google size bu metni İngilizce ye çevirebilir isterseniz, bunu biliyorsunuz değil mi?
Steuerproblem zw EU und Nicht EU
27. Februar 2007, Neue Zürcher Zeitung
«Es gibt nichts zu verhandeln!»
Leuthard informiert Wien über die Schweizer Sicht im Steuerdisput
T. K. Wien, 26. Februar
Bundesrätin Doris Leuthard hat zahlreiche Wiener Regierungsmitglieder (Finanzminister Molterer, Wirtschaftsminister Bartenstein, Landwirtschaftsminister Pröll sowie Gesundheitsministerin Kdolsky und Aussenministerin Plassnik) am Montag über die Position der Schweiz im neuen Steuerdisput mit der EU unterrichtet. Diese Position lässt sich, wie es Leuthard in der mittäglichen Pressekonferenz selbst formulierte, auf die einfache Formel «Dialog ja, aber zu verhandeln gibt es nichts» bringen. Die Schweizer Bevölkerung sei, so kritisiert die Wirtschaftsministerin, unangenehm überrascht worden, «am Tag nach der Verabschiedung der Ostmilliarde von Brüssel bedroht» zu werden; dies sei «schlechter politischer Stil». Frau Leuthard informierte ihre österreichischen Gesprächspartner darüber, dass die ausländischen Unternehmen, wie der Bundesrat aus Umfragen wisse, nicht etwa wegen Steuervorteilen, sondern hauptsächlich wegen des flexiblen Arbeitsmarkts und der guten Infrastrukturen in die Schweiz kämen.
Martin Bartenstein, der Leuthard im Auftritt vor der Presse galant begleitete, nickte die These freundlich ab und fügte hinzu, Österreich habe ohnehin nichts zu fürchten, sondern sei mit seinem neuen Unternehmenssteuersatz von nur noch 25 (früher 34)% auf den Standortwettbewerb bestens vorbereitet. Leichter Tadel war freilich aus den Worten herauszuhören, dass Wien den Steuerwettbewerb generell zwar befürworte, bei der Gestaltung der Bemessungsgrundlagen von diesem Prinzip aber abweiche. Die Frage, ob Österreich der EU-Kommission ein Verhandlungsmandat erteilen werde, wollte er hingegen nicht beantworten; noch sei nichts entschieden.
Die Amtskollegen Leuthard und Bartenstein waren vor der Presse sichtlich darum bemüht, auch die leisesten Zweifel an der Harmonie zwischen den beiden Alpenländern zu zerstreuen. Man bereite sich eifrig auf die Fussball-Europameisterschaft vor, die sich auch wirtschaftlich lohnen soll, beide hoffen auf eine erfolgreiche Dauha-Handelsrunde, beide verweigern den neuen EU-Ländern trotz grossem Bedarf an Fachleuten (als bald letzte der auf das EU-Regelwerk verpflichteten Nationen) die Personenfreizügigkeit, und in Bezug auf die Probleme mit den Wasserkraftwerken sitze man ohnehin im gleichen Boot. Nicht so freilich in der Kernenergie, die für Bartenstein wegen der ungelösten Entsorgungsfrage nicht umweltverträglich ist. Ohne dass er deshalb aber auf das Gemurre, das seit dem Energie-Entscheid des Schweizer Bundesrates von Ende letzter Woche in der Bevölkerung Vorarlbergs zu hören ist, reagieren und eine Aufweichung des EU-Grundsatzes, jedes Land sei bei der Wahl seiner Energieträger frei und unabhängig, verlangen wolle.
«Es gibt nichts zu verhandeln!»
Leuthard informiert Wien über die Schweizer Sicht im Steuerdisput
T. K. Wien, 26. Februar
Bundesrätin Doris Leuthard hat zahlreiche Wiener Regierungsmitglieder (Finanzminister Molterer, Wirtschaftsminister Bartenstein, Landwirtschaftsminister Pröll sowie Gesundheitsministerin Kdolsky und Aussenministerin Plassnik) am Montag über die Position der Schweiz im neuen Steuerdisput mit der EU unterrichtet. Diese Position lässt sich, wie es Leuthard in der mittäglichen Pressekonferenz selbst formulierte, auf die einfache Formel «Dialog ja, aber zu verhandeln gibt es nichts» bringen. Die Schweizer Bevölkerung sei, so kritisiert die Wirtschaftsministerin, unangenehm überrascht worden, «am Tag nach der Verabschiedung der Ostmilliarde von Brüssel bedroht» zu werden; dies sei «schlechter politischer Stil». Frau Leuthard informierte ihre österreichischen Gesprächspartner darüber, dass die ausländischen Unternehmen, wie der Bundesrat aus Umfragen wisse, nicht etwa wegen Steuervorteilen, sondern hauptsächlich wegen des flexiblen Arbeitsmarkts und der guten Infrastrukturen in die Schweiz kämen.
Martin Bartenstein, der Leuthard im Auftritt vor der Presse galant begleitete, nickte die These freundlich ab und fügte hinzu, Österreich habe ohnehin nichts zu fürchten, sondern sei mit seinem neuen Unternehmenssteuersatz von nur noch 25 (früher 34)% auf den Standortwettbewerb bestens vorbereitet. Leichter Tadel war freilich aus den Worten herauszuhören, dass Wien den Steuerwettbewerb generell zwar befürworte, bei der Gestaltung der Bemessungsgrundlagen von diesem Prinzip aber abweiche. Die Frage, ob Österreich der EU-Kommission ein Verhandlungsmandat erteilen werde, wollte er hingegen nicht beantworten; noch sei nichts entschieden.
Die Amtskollegen Leuthard und Bartenstein waren vor der Presse sichtlich darum bemüht, auch die leisesten Zweifel an der Harmonie zwischen den beiden Alpenländern zu zerstreuen. Man bereite sich eifrig auf die Fussball-Europameisterschaft vor, die sich auch wirtschaftlich lohnen soll, beide hoffen auf eine erfolgreiche Dauha-Handelsrunde, beide verweigern den neuen EU-Ländern trotz grossem Bedarf an Fachleuten (als bald letzte der auf das EU-Regelwerk verpflichteten Nationen) die Personenfreizügigkeit, und in Bezug auf die Probleme mit den Wasserkraftwerken sitze man ohnehin im gleichen Boot. Nicht so freilich in der Kernenergie, die für Bartenstein wegen der ungelösten Entsorgungsfrage nicht umweltverträglich ist. Ohne dass er deshalb aber auf das Gemurre, das seit dem Energie-Entscheid des Schweizer Bundesrates von Ende letzter Woche in der Bevölkerung Vorarlbergs zu hören ist, reagieren und eine Aufweichung des EU-Grundsatzes, jedes Land sei bei der Wahl seiner Energieträger frei und unabhängig, verlangen wolle.
Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi
Yukarıya tıklarsanız kendinizi Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi ne götürmüş olacaksınız.
Bugün Hollanda Lahey de verilen karar ile Srebrenica da 1995 yılında öldürülen 8000 müslüman erkek için Sırplar para ödemekten kurtuldu. Ohh! Bir Avrupalı için zaten para ödemekten daha büyük bir ceza yoktur, onun dışındaki bütün cezaları seve seve uygularlar.
'Evet, biz yaptık çok üzgünüz. Bir daha olmayacak.' derler aynen Almanlar gibi... Bu Batı için günah çıkarmak gibi birşeydir ve hemen herşeyin tekrar normalleşeceğini düşünürler.
Doğu da günah çıkarmak diye birşey yoktur. Çünkü tarihte bir kere olmuş herşeyin tekrarlanabileceğini doğu içgüdüsel olarak bilir
(Aynen Freud un insan bilincini gördüğü gibi tarih bence multizamanlıdır. Tarih modern tahayyüle göre devamlı daha iyiye, daha doğruya otomatikman ilerleyen tek şeritli bir yol gibidir) ve kamunun bilincine bir günahı getirmek, taşımak o günahın yayılmasına sebebiyet vermek olarak algılanır.
Bugün Hollanda Lahey de verilen karar ile Srebrenica da 1995 yılında öldürülen 8000 müslüman erkek için Sırplar para ödemekten kurtuldu. Ohh! Bir Avrupalı için zaten para ödemekten daha büyük bir ceza yoktur, onun dışındaki bütün cezaları seve seve uygularlar.
'Evet, biz yaptık çok üzgünüz. Bir daha olmayacak.' derler aynen Almanlar gibi... Bu Batı için günah çıkarmak gibi birşeydir ve hemen herşeyin tekrar normalleşeceğini düşünürler.
Doğu da günah çıkarmak diye birşey yoktur. Çünkü tarihte bir kere olmuş herşeyin tekrarlanabileceğini doğu içgüdüsel olarak bilir
(Aynen Freud un insan bilincini gördüğü gibi tarih bence multizamanlıdır. Tarih modern tahayyüle göre devamlı daha iyiye, daha doğruya otomatikman ilerleyen tek şeritli bir yol gibidir) ve kamunun bilincine bir günahı getirmek, taşımak o günahın yayılmasına sebebiyet vermek olarak algılanır.
Happy Europeans
It is interesting that I have thought today of being an optimist and claiming too much or being a pessimist and being happy with little.
People who have greater expectations (optimist people) are unhappy and more critical about everything and pessimist people are the people who are happy with little... They think primarily that life is a shit so they are 'happy' all around the time... The old generation in Austria is 'happy' but pessimist and young people are optimist and unhappy...
I am also an EU citizen and I was unhappy as a migrant in Europe. To be a turkish migrant in Vienna is hell. I was more happy as a turkish citizen in Vienna, because as a student you are in a different millieu and as a migrant you get a new identity depending on the global conjuncture. For example in the 90 ies I was a foreigner (Auslaenderin) and this was much better to be 'a moslem woman' after the fall of Soviet Block. As Americans hate Intellectuals they have to reduce the world to 'good christians' and 'bad moslems' for their war on natural resources.
Germans and Austrians liked the idea more than the anglosaxons... They were in need of a ventile for their aggression in their normal life. They eagerly grap this fantastic idea; 'God bless oil and damn moslems!' This is the motto now in Europe and
U.S.A. How nice!
I am a non believer philosopher but this is more complicated and diffucult to understand for avarage people. And Western democratainment is for 'avarage'...
EU citizens are officially happy: poll
Mon Feb 26, 2007 11:57 AM ET
BRUSSELS (Reuters) - European Union citizens are overwhelmingly happy with life -- and that's official.
A pan-European opinion poll conducted for the European Commission and published on Monday showed that 87 percent of EU citizens considered themselves happy, with a record 97 percent in Denmark.
Only in Bulgaria, which joined the bloc in January, did a majority of people (55 percent) say they were unhappy.
But the Eurobarometer survey on "European social reality," conducted between mid-November and mid-December, found far lower satisfaction levels with retirement and employment prospects.
And two-thirds of the 26,755 Europeans questioned think life will be more difficult for the next generation because of unemployment, the cost of living and uncertain pensions.
Citizens of Germany, Europe's biggest and most powerful economy, have the least confidence in the future of their pensions, with only 25 percent voicing confidence. Fewer than one-third of French, Poles and Hungarians trust their pensions.
On the other hand, nearly three-quarters of Danes feel their pension is safe, while two-thirds of Finns and Dutch agree.
Britain, Spain, Cyprus and Italy were in the middle with roughly half of respondents confident in their pensions.
Almost half of Europeans said they were dissatisfied with local job opportunities, and 41 percent said their work was too demanding and stressful. Stress levels were highest at about 70 percent in Lithuania, Greece and Romania and lowest at around 25 percent in the Netherlands and Finland.
The survey found low trust in national political institutions and high levels of political indifference across Europe.
While overwhelming majorities said health, family, friends, leisure and work were important to them, only 43 percent rated politics and 52 percent religion as counting in their lives.
Only local councils scored positive trust figures, while 73 percent of EU citizens distrusted political parties, 62 percent didn't trust their national government and 61 percent tended not to trust their national parliament.
Respondents were not asked whether they trusted the EU.
Most Europeans think their personal situation will either improve (41 percent) or stay the same (40 percent) in the next five years, with young people the most optimistic and over-55s the most gloomy.
Estonians are the EU's chief optimists, while Hungarians are by far the biggest pessimists.
People who have greater expectations (optimist people) are unhappy and more critical about everything and pessimist people are the people who are happy with little... They think primarily that life is a shit so they are 'happy' all around the time... The old generation in Austria is 'happy' but pessimist and young people are optimist and unhappy...
I am also an EU citizen and I was unhappy as a migrant in Europe. To be a turkish migrant in Vienna is hell. I was more happy as a turkish citizen in Vienna, because as a student you are in a different millieu and as a migrant you get a new identity depending on the global conjuncture. For example in the 90 ies I was a foreigner (Auslaenderin) and this was much better to be 'a moslem woman' after the fall of Soviet Block. As Americans hate Intellectuals they have to reduce the world to 'good christians' and 'bad moslems' for their war on natural resources.
Germans and Austrians liked the idea more than the anglosaxons... They were in need of a ventile for their aggression in their normal life. They eagerly grap this fantastic idea; 'God bless oil and damn moslems!' This is the motto now in Europe and
U.S.A. How nice!
I am a non believer philosopher but this is more complicated and diffucult to understand for avarage people. And Western democratainment is for 'avarage'...
EU citizens are officially happy: poll
Mon Feb 26, 2007 11:57 AM ET
BRUSSELS (Reuters) - European Union citizens are overwhelmingly happy with life -- and that's official.
A pan-European opinion poll conducted for the European Commission and published on Monday showed that 87 percent of EU citizens considered themselves happy, with a record 97 percent in Denmark.
Only in Bulgaria, which joined the bloc in January, did a majority of people (55 percent) say they were unhappy.
But the Eurobarometer survey on "European social reality," conducted between mid-November and mid-December, found far lower satisfaction levels with retirement and employment prospects.
And two-thirds of the 26,755 Europeans questioned think life will be more difficult for the next generation because of unemployment, the cost of living and uncertain pensions.
Citizens of Germany, Europe's biggest and most powerful economy, have the least confidence in the future of their pensions, with only 25 percent voicing confidence. Fewer than one-third of French, Poles and Hungarians trust their pensions.
On the other hand, nearly three-quarters of Danes feel their pension is safe, while two-thirds of Finns and Dutch agree.
Britain, Spain, Cyprus and Italy were in the middle with roughly half of respondents confident in their pensions.
Almost half of Europeans said they were dissatisfied with local job opportunities, and 41 percent said their work was too demanding and stressful. Stress levels were highest at about 70 percent in Lithuania, Greece and Romania and lowest at around 25 percent in the Netherlands and Finland.
The survey found low trust in national political institutions and high levels of political indifference across Europe.
While overwhelming majorities said health, family, friends, leisure and work were important to them, only 43 percent rated politics and 52 percent religion as counting in their lives.
Only local councils scored positive trust figures, while 73 percent of EU citizens distrusted political parties, 62 percent didn't trust their national government and 61 percent tended not to trust their national parliament.
Respondents were not asked whether they trusted the EU.
Most Europeans think their personal situation will either improve (41 percent) or stay the same (40 percent) in the next five years, with young people the most optimistic and over-55s the most gloomy.
Estonians are the EU's chief optimists, while Hungarians are by far the biggest pessimists.
A beautiful mind
'A beautiful mind' ist ein Film, den schon viele gesehen haben. habe den Film auch früher gesehen, aber schreibe ich erst jetzt in den blog. Dieser Film ist wichtig um meine Aussagen über Van Gogh und Schizophrenie zu verstehen...
Das letzte Buch wiederholt eine sehr bekannte bürgerliche Ansicht, dass ein Mensch nicht gleichzeitig intelligent und geisteskrank sein kann. Was natürlich nicht stimmt... Van Gogh war krank. Eindeutig. Und wurde nicht behandelt. Sein Doktor (Dr. Gachet) war ein Trottel höchstwahrscheinlich und hat ihn überhaupt nicht verstanden... (siehe Artaud)
Artaud war auch krank, auch ein intelligenter Mensch. Ich kann noch viele Beispiele geben.
İn dem Film 'A beautiful mind' sieht man auch, dass jemand gleichzeitig schizophren und intelligent sein kann... İn dem Film wird der Fall des Nobelpreistraegers John Forbes Nash thematisiert.
Es ist das falsche Menschenbild des Westens die Seele mit İntelligenz in Verbindung zu bringen... (wird auch in dem Film genial bearbeitet.) Die alte Gewohnheit die Macht mit İnteligenz in Verbindung zu bringen... Die Selbstbeherrschung mit İntelligenz in Verbindung zu bringen... war falsch.
Auch die Figur bei Dostojevski 'Prinz Mischkin' beschreibt ein Sonderling der seine Intelligenz nicht als ein Machtinstrument verwendet und selber dabei in Schwierigkeiten kommt... Denn die bürgerliche Gesellschaft ist schon brutal. Es gilt der Satz: 'Beiss, wenn du Zaehne hast!' und wenn jemand trotz einem heftigen Gebiss nicht beisst, der erschreckt nur die Gesellschaft... Man hat die Angst vor 'neuen Sitten' in dem 'alten Dorf'... Wenn das herkömmliche Menschenbild in Frage gestellt wird, das verursacht Unruhe bei Manchen.
Im Falle von John Forbes Nash, dem Mathematiker ist es sehr wichtig ihn in die Gesellschaft zu integrieren. Gerade im Westen weiss man, dass die Intelligenz, die man nicht integrieren kann, ist gefaehrlich für das Ganze. Man hat Angst davor. Im Falle dieses Mathematikers habe ich mich gefragt, ob er nicht besser gehabt haette, statt in den İnstutionen. alleine zu arbeiten.
Das letzte Buch wiederholt eine sehr bekannte bürgerliche Ansicht, dass ein Mensch nicht gleichzeitig intelligent und geisteskrank sein kann. Was natürlich nicht stimmt... Van Gogh war krank. Eindeutig. Und wurde nicht behandelt. Sein Doktor (Dr. Gachet) war ein Trottel höchstwahrscheinlich und hat ihn überhaupt nicht verstanden... (siehe Artaud)
Artaud war auch krank, auch ein intelligenter Mensch. Ich kann noch viele Beispiele geben.
İn dem Film 'A beautiful mind' sieht man auch, dass jemand gleichzeitig schizophren und intelligent sein kann... İn dem Film wird der Fall des Nobelpreistraegers John Forbes Nash thematisiert.
Es ist das falsche Menschenbild des Westens die Seele mit İntelligenz in Verbindung zu bringen... (wird auch in dem Film genial bearbeitet.) Die alte Gewohnheit die Macht mit İnteligenz in Verbindung zu bringen... Die Selbstbeherrschung mit İntelligenz in Verbindung zu bringen... war falsch.
Auch die Figur bei Dostojevski 'Prinz Mischkin' beschreibt ein Sonderling der seine Intelligenz nicht als ein Machtinstrument verwendet und selber dabei in Schwierigkeiten kommt... Denn die bürgerliche Gesellschaft ist schon brutal. Es gilt der Satz: 'Beiss, wenn du Zaehne hast!' und wenn jemand trotz einem heftigen Gebiss nicht beisst, der erschreckt nur die Gesellschaft... Man hat die Angst vor 'neuen Sitten' in dem 'alten Dorf'... Wenn das herkömmliche Menschenbild in Frage gestellt wird, das verursacht Unruhe bei Manchen.
Im Falle von John Forbes Nash, dem Mathematiker ist es sehr wichtig ihn in die Gesellschaft zu integrieren. Gerade im Westen weiss man, dass die Intelligenz, die man nicht integrieren kann, ist gefaehrlich für das Ganze. Man hat Angst davor. Im Falle dieses Mathematikers habe ich mich gefragt, ob er nicht besser gehabt haette, statt in den İnstutionen. alleine zu arbeiten.
Sihirbaz The Illusionist
Filming locations for
The Illusionist (2006)
Cesky Krumlov, Czech Republic
Prague, Czech Republic
Tábor, Czech Republic
Sihirbaz güzel bir filmdi. Viyana da 19.yüzyılda geçiyor. Meşhur zaman fin de siecle... (Tabii hayali bir hikaye) Mimari bakımdan benzediğinden herhalde filmi ama Prag ta çekmişler.
Der Film von oben spielt sich in Wien ab, wurde aber in Tschechien gedreht. Ein schönes Maerchen. Das Bild von oben könnte genauso gut von Wien sein. Schaut für mich wie eine Gasse in der Josefstadt aus.
2007-02-25
Vladivostok
Vladivostok nire ben nire ? Ne kadar uzak yerler... Hem de alakasız yerler... Ama elime tesadüfe geçen bir medya işte beni böyle uzaklara götürdü. Nerden geldiğini bilmediğim bir dergiyi atacakken içinden bir cd çıktı. İyi bari çalayım dedim... 5.şarkı feci şekilde hoşuma gitti. Moon Stories, Park Modern diye birşey.. Rusya nın Asya daki en uzak ucundan müzik... Rusya nın Çin ve Kuzey Kore ye yakın olan en doğu noktasında bir şehir...Hoş...
http://kontakt.erstebankgroup.net/categories/disciplines/music/stories
ek: Vladivostok görüldüğü gibi Rusya nın bir ucu. En doğuda bir liman. Çin sınırına yakın bir yerde.
Bu resmi aldığım sayfanın linkini de veriyorum.
http://www.transib.net/tourCreate
2007-02-24
1890 Mayıs Saint Remy
Dün bu kitabı bitirdim. (Gece olduğu için tarih 25Şubat 07 oluyor) En azından bir kitabı bitirdim, çünkü bu aralar başladığım her kitabı bitirmiyorum. Burası bir günlük olduğu için bunu not etmek istiyorum. Her kitap bittiğinde insanın söyleyecek çok şeyi olur ama onları nasıl ifade edeceğini bilemez... Hele de böyle zor bir konuda...
Yine herşeyi en baside indirgemek gerekecek herhalde.
Kitab Van Gogh u benim gördüğümden farklı bir şekilde görüyor. Biraz fazla saf, basit, dindar ve taşralı bir Van Gogh tablosu çizilmiş. Bir yere kadar hepsi doğru idi ama bir yere kadar...
Artaud nun dediği gibi V.G. toplum tarafından intihara zorlanmış bir kişiliktir.
10 Ocak 2008
resim hakkında bilgi:
(Raising of Lazarus (after Rembrandt), The
Oil on paper
50.0 x 65.0 cm.
Saint-Rémy: May, 1890
F 677, JH 1972
Amsterdam: Van Gogh Museum)
Jung ta okuduklarım zihnimde tekrar Van Gogh temasının canlanmasına sebep oldu. Zaten bu bloğu yarım bıraktığımdan beri Van Gogh konusu hakkında birşeyler yapamıyordum... O zaman da söyleyecek çok şeyim vardı bu iki resme baktığımda... Okuduğum kitabın bakış açısı beni sinirlendirdi... Bana sadece başarı peşinde koşan bir toplum ruh hastası geliyor... Batı nın modern başarısının çok büyük bedelleri vardı...
Van Gogh un resminden V.G.nin tamamen hasta olduğu anlaşılıyor bu resimde...
Aşağıdaki Rembrandt ise gördüğünüz gibi domuz gibi :-) Yani ruh sağiığı tamamen yerinde, hatta yeteneklerinin doruk noktasında... Kendine hakimiyeti, fırçaya hakimiyeti tam, hayal gücü süper!
Bu resimlerden bu iki ressammın Tanrı ya olan inaçlarını yargılayabilir miyiz?
Yargılamalı mıyız? Bizi ilgilendirir mi? Onların kendi mahremiyetleri değil mi?
Kişisel inançları beni tabii ki ilgilendirmiyor, ama inanç kollektiv imgedir aynı zamanda ve toplu düşünceye, söze, sanata yapışır. İki resim de hiristiyanlıkta inanılan bir mucizeden bahsediyor.
Bence Rembrandt gerçek bir sanatçı idi ve böyle güzel, mükemmel bir resim yapması için inanması gerekmiyordu. Hatta inanç onu şaşırtabilir, yolundan alıkoyabilirdi.
Van Gogh ise öyle değil. Van Gogh bir zavallı maalesef. Van Gogh un son zamanlarda artık imge ve istek birleşmişti, benlik yok olmuştu. Bu yüzden Van Gogh un bu resmine baktıkça Burghözli deki birçok akıl hastasının hikayesinde olduğu gibi ağlamak geliyor içimden...
Giotto 1267 1337
Giotto aslında bir ressam ama benim aklıma nedense hep şu yanda gördüğünüz çikulatalar geliyor bu lafı
duyunca ve komiğime gidiyor... Ayrıca internette Giotto hakkında istediğim bilgileri ve resimleri bulamazken 19 yaşında birinin bloguna rastladım. Çok şirin. Onun da kedisinin ismi Giotto imiş. Kedi ismi olarak da çok hoş, ama aziz veya ressam ismi olarak gerçekten yanlış seçim :-)
themaskerina.spaces.live.com/
***
devam: 'Mourning Christi' işte bu bahsettiğimiz Giotto nun bir resmi.( Eminim başka Giotto lar da vardır...) Van Gogh hakkında bir biyografi okurken geçiyordu, ben de hemen cyber laştırdım onu...:-) 'Mourning Christi' Batı sanatında önemli bir tema. Her ne kadar ilk hristiyanlar batılı değil doğulu iseler de ve hristiyanlık Asya da oluşan bir din de olsa, hristiyanlığın yerelleştirilmesi gerekiyordu bütün Avrupa da kabul görmesi için.
'Mourning Cristi' ölen İsa nın arkasından üzülmek demek gibi bir şey... Yas tutmak... Ama bu resim çok tatlı, çünkü herşeye rağman mutlu çizilmiş bir resim bu. Kuzeyin zayıf, sıska cesetlerinden, mutsuz, karanlık, ciddi yüzlerinden farklı bu resim... Kuzey güney farkı olabilir mi, bilmiyorum...
Aşağıdaki resim gerçekten bizim bahsettiğimiz Giotto dan mı bilmiyorum ama o da 'mutlu' bir resim. Aydınlık, tatlı bir resim. Germenler ve Romalılar arasındaki farklar bu resimler de bile kendini gösteriyor galiba...
2007-02-23
Asian Currency Crisis 97 98
From the link above
'II. Origins and Evolution of the Asian Crisis
Needless to say, the origins and the nature of the Asian crisis are multifaceted and the forms of evolution are significantly different among Asian countries. But they all share one common phenomenon: large-scale inflow of foreign capital and its sudden outflow.'
17 Şubat taki bloglardan birinde Le Monde da yayınlanan bir yazı var 'Adalar' bölümünde. Yazıyı çok dikkatli okumadım açıkçası. Dünya ülkelerini tamamlama hırsıyla Japonya ile ilgili bir haber geçmişken koydum oraya. O blogta benim için önemli olan coğrafyanın bir ülke için ne kadar önemli olduğuna değinmek ve feminist bir metafizik hayal etmeye çalışmak idi.
Para da ama sonuçta somut bir değer ama internette o da herşey gibi 'cyber' laşıyor. (evet, 'siberleşiyor' da diyebilirdim ama demedim.) Hatta bir yazıda 97-98 Asya krizlerinin sebepleri arasında internetteki para akışının alışılmadık hızından bahsediliyor. Tabii doğru mu bilemem ama yine de, soyut ve somut kavramları açısından ilginç bence... Batı kültürü soyutu seven bir kültür. Açıkçası ben de soyutu haddinden fazla seven bir insanım. Soyutu sevmeyen bir insanın felsefe ve sanata ilgi duymasını gözümün önüne getiremiyorum... Ama yine de bir yerden sonra sanki somuta duyulan bir nefret varmış gibi gelmeye başlıyor bazı sahalarda. (Maalesef tam tersi daha yaygın, daha beter ve tehlikeli.)
Gereksiz bu düşüncelerden sonra asıl söylemek istediğime gelelim. Enteresan olan aşağı yukarı 10 yıl önceki Asya Krizinin de Japon Yeni nin değer kaybetmesiyle başlaması. Tabii bu demek değil ki yeni bir kriz geliyor. Ayrıca ben ekonomiden anlayan bir insan değilim. Ama Asya krizini unutmamıştım, çünkü tam o yıllarda ben Siyasal Bilgiler de bir derse gidiyordum 'Ulus Devletin Egemenliğini Tehdit eden Kurumlar' diye sanırım...
'II. Origins and Evolution of the Asian Crisis
Needless to say, the origins and the nature of the Asian crisis are multifaceted and the forms of evolution are significantly different among Asian countries. But they all share one common phenomenon: large-scale inflow of foreign capital and its sudden outflow.'
17 Şubat taki bloglardan birinde Le Monde da yayınlanan bir yazı var 'Adalar' bölümünde. Yazıyı çok dikkatli okumadım açıkçası. Dünya ülkelerini tamamlama hırsıyla Japonya ile ilgili bir haber geçmişken koydum oraya. O blogta benim için önemli olan coğrafyanın bir ülke için ne kadar önemli olduğuna değinmek ve feminist bir metafizik hayal etmeye çalışmak idi.
Para da ama sonuçta somut bir değer ama internette o da herşey gibi 'cyber' laşıyor. (evet, 'siberleşiyor' da diyebilirdim ama demedim.) Hatta bir yazıda 97-98 Asya krizlerinin sebepleri arasında internetteki para akışının alışılmadık hızından bahsediliyor. Tabii doğru mu bilemem ama yine de, soyut ve somut kavramları açısından ilginç bence... Batı kültürü soyutu seven bir kültür. Açıkçası ben de soyutu haddinden fazla seven bir insanım. Soyutu sevmeyen bir insanın felsefe ve sanata ilgi duymasını gözümün önüne getiremiyorum... Ama yine de bir yerden sonra sanki somuta duyulan bir nefret varmış gibi gelmeye başlıyor bazı sahalarda. (Maalesef tam tersi daha yaygın, daha beter ve tehlikeli.)
Gereksiz bu düşüncelerden sonra asıl söylemek istediğime gelelim. Enteresan olan aşağı yukarı 10 yıl önceki Asya Krizinin de Japon Yeni nin değer kaybetmesiyle başlaması. Tabii bu demek değil ki yeni bir kriz geliyor. Ayrıca ben ekonomiden anlayan bir insan değilim. Ama Asya krizini unutmamıştım, çünkü tam o yıllarda ben Siyasal Bilgiler de bir derse gidiyordum 'Ulus Devletin Egemenliğini Tehdit eden Kurumlar' diye sanırım...
2007-02-22
Tahiti
İnsan sanat tarihi ile ilgili bir kitap okurken bile sömürgecilik tarihinden kurtulamıyor. Gerçi sömürü her gün oluyor, şu anda da oluyor, olay sadece tarih değil ama bazıları sömürüldüğünü idrak etmek istemiyor... (Bugün Garanti Bankası yüzde 5 değer kaybetti mesela. Bu da bir tür 'sömürü' aslında...)
Irak ta 5000 kadına tecavüz edildiğini duydum. Yugoslavya da da aynı şeyler oldu. Bunların üzerine gidilmiyor. Çünkü kadınlar kimsenin umurunda değil. Batı nın kendini ama kadın hakları savunucusu olarak öne çıkartması gerçekten enteresan...
Doğu da, Batı da kadın hakları konusunda ilkeller... Sadece tarzları değişik...
Le Sourire chez Gauguin
From the link above:
Le Sourire
Le Sourire is a unique journal edited and printed by Paul Gauguin in Tahiti between August 1899 and April 1900. It was printed in a limited edition of 30 numbers. The copy in the University of Oslo Library is the only surviving complete set. Because of its uniqueness and rarity we have decided to make it available in electronic form. This is the most outstanding part of the Kroepelien-collection that the Library aquiered in 1981. It has number1051 in du Rietz' catalogue.
In 1952 a complete facsimile in 1000 copies was made from Kroepelien's set. His copy is now in the National Library in Oslo. Together with the facsimile L.J. Bougé wrote an introduction to Le Sourire.
Yukarıda Gauguin in tuttuğu bir günlüğün adresi var. Açıkçası aşağıda adresini verdiğim Almanca Günlük ile aynı mı bilmiyorum. Büyük bir ihtimalle evet. Ama ısrarla en ufak bir bilgi yok. Bu da ayıp aslında. Günlüğün orjinal ismini vermiyor Almanca kaynaklar.
'Sourire' gülümseme demek, ama Gauguin bunu alaycı bir şekilde kastediyor büyük bir ihtimalle.
Gauguin okumak bambaşka birşeydir şu elimdeki taşra dindarlığını öven kitaptan... (Van Gogh, Walter Nigg) Ayrıca V.G. okumaktan da bambaşka birşeydir. Çok seneler oldu Gauguin den bazı şeyler okuyalı. Ama Gauguin köylü değildir. Bu kesin. İnsan tekrar entellektüel bir burjuva bulduğuna sevinir onu okurken, Almanların hep biraz taşra dindarlığı kokan kontrollü ve güdümleyici yazılarından sonra...
Ama yine de Almanca nın ahlak olayını ciddi şekilde önemsediğini söylemek gerekir.
Mesela Gauguin bu günlükte sömürgeciliğin iğrenç boyutlarından bahsederken* (Tahitili bir kız 12 erkek tarafından tecavüze uğradığından şikayet ederken Fransız 'kadı' nın nasıl 13.tecavüzcü olduğu gibi), aslında bir şekilde Van Gogh un patates yiyen Hollanda lı çiftçilerle yaptığını yapıyordu. Öyle gözükmese de... Avrupa burjuvasının görmek istemediklerini resmetmek... Tabii Gauguin in tarzı farklı idi... O bir misyoner değildi ve muhtemelen misyonerlerden iğreniyordu. Yerlilerin yanında sömürgecilere karşı pozisyon almıştı.
Gauguin ve Van Gogh çok farklı insanlardı ama ikisi de iyi sanatçılardı... Daha doğrusu sanat onlar için herşey olmuştu...
*http://www.buecher.de
'...schildert Gauguin in aller Drastik die Überheblichkeit und Dekadenz der vermeintlich sittenstrengen französischen Glaubensmissionare: „Erschien ein Mädchen und klagte, zwölf Männer hätten sie eben vergewaltigt, ohne zu zahlen. ,Schrecklich‘, rief der Richter und wurde alsbald der dreizehnte.”
Resim: Tahiti de Gauguin in yaşadığı ev
Tagebuch von Gauguin
Auf der Insel Hiva Oa beginnt Gauguin "Vorher und Nachher" niederzuschreiben - einsam und bereits von der Krankheit gezeichnet. In locker aneinander gereihten Erinnerungen und Reflexionen, unterbrochen von erregten Einwürfen und lebhaften Beschreibungen, berichtet er von den Jugendjahren in Lima, seinen Fahrten zur See, den Aufenthalten in der Bretagne und auf Martinique. Paul Gauguin beschreibt das Zusammensein und die gemeinsame Arbeit mit Vincent van Gogh in Arles und schildert die Entstehung von dessen furchtbarer Nervenkrise. Immer wieder klingen in Gauguins Erinnerungen Zorn und Trauer über seine zerrüttete Ehe und den Verlust seiner Kinder durch, die fern von ihm in Kopenhagen leben. Oft frech und direkt erscheinen Gauguins Bemerkungen über seine berühmten Zeitgenossen, über Pissarro, Degas und Strindberg. Das erhoffte "Paradies" in der Südsee hat Paul Gauguin nach seiner Flucht aus Frankreich nicht finden können - auf der Seite der Eingeborenen kämpft er gegen die Kolonialherren. Nur sechs Wochen nach Vollendung seines Manuskripts stirbt Gauguin am 8. Mai 1903.
2007-02-21
French Right and Jews in Europe
Maurice Papon Nazilerle işbirliği yapmış Fransız sağından bir politikacı. Yaptığı herşeye rağmen aynen Pinochet gibi her türlü ona karşı yapılan suçlama bir şekilde anlamsızlaştırılarak veya sadece sözlü protestoya indirgenerek 96 yaşına kadar yaşamış bir Avrupa ırkçısı... Benzerleri zannettiğinizden daha fazla maalesef.
1961 Ekim inde, Cezayir Fransız savaşında, Papon un verdiği emirlerle hareket eden polislerin protestocu Arapları vurması üzerine cesetlerinin Seine nehrinden toplandığını yazıyor Reuters in bir haberi.
('French Nazi collaborator Papon dies aged 96'
by Danielle Roque and Marcel Michelson,Sat Feb 17, 2007 3:55 PM ET)
1885 Kartoffelesser
Bu resim ('Patetes yiyenler' 1885) Van Gogh un hayatında bir dönüm noktası. Van Gogh un en iyi ve en önemli resimlerinden biri. Bir dönemin bitişi, yeni bir dönemin başlangıcını gösteriyor bu resim.
Yavaş, yavaş Millet ye özenerek başladığı sessiz, sakin figürlerin yerini sonunda bir tablo alıyor. Tabloda bir renk uyumu var. Renkler V.G. için çok önemli idi. (Renkler bütün ressamlar için önemlidir diyecek belki bazılarınız. O şekilde değil...)
Bir kompozisyon var. Birşey yapılıyor 'iş' in dışında... 'İş' kavramı V.G. nin çizdiği kesim için çok önemli...V.G. onları yine de çalışırken değil, mutlu bir olay sırasında beraber yemek yerken resimlemiş... Bu da önemli.
Elektrik yok. Bir gaz lambası var. O da sanki ruhsal, nurlu bir ışık saçıyor bu insanların üzerine... Yemek kahve ve patetesden ibaret.
(Şunu da hatırlatmak isterim; Patetes 1492 de Amerika nın keşfi ile Avrupalıların öğrendikleri ve pek sevdikleri bir yiyecek. Kahveyi de doğuda olduğu gibi tıka basa yedikten sonra keyif verici ve digestiv olarak değil, çalışmak için uyanık tutsun diye içiyorlar. Bu arada kahve ticareti doğuluların elinde iken kahve 'tükaka', ne zamanki kahve ticareti onların elinde geçiyor, Güney Amerika köleleştirilip kahve ektiriliyor her yerde kölelere, işte o zaman Avrupa da herkes kahve içebiliyor...)
Resim de artık V.G. nin yeni bir kişilik kazanmaya başladığı görülüyor. V.G. bu resim de kendini ordaki insanlardan ayırmamaya ve kendi iç dünyasını onlar üzerinden resmetmeye çalışsa da, yine de artık o başka bir kişilik...
Aslında Almanca yazsaydım düşündüklerimi başka şeyler yazacaktım muhtemelen. Ki Almanca düşünüp, Türkçe yazıyorum bazen... Mesala yemek tarihi ile ilgili parentez hiç olmayacaktı muhtemelen Almanca yazsaydım, çünkü gerek yoktu.
Bu resim benim için sanat tarihinden çok psikolojik olarak önemli. Viyana da senelerce psikoanaliz ile uğraşmış hafif 'psycho' bir tip olarak (:-), resme olan ilgim biraz da 'nazice'... Evet, Alman ekolünün bir çocuğu olarak içimde bazen hafif psikopat bir 'nazi' hissetmiyor değilim... (Biliyorsunuz ruh hastalarının (öldürmediklerinin dışındakiler) yaptığı en büyük koleksiyona yine naziler sahipti.)
Bir resim, bir rüya gibi insanın kendisi ile ilgili ipuçları verir bize...O insanın kişliği, ruh hali, o anki durum ve düşündükleri ile ilgili bilgiler verir bizlere... Bununla kalmaz, her birey bir zaman ve bir topluluk içinde yaşadığı için, o zaman ve o topluluk hakkında da bize bilgi verir. Tabii sanatçının o toplum hakkında ne düşündüğü ve kendini o toplumda nasıl hissettiği de yansır resme.
Bush ve 21500 Asker
Yukarıda BBC den bir haber var, Amerikan Senatosu nda Bush a desteğini çekmesi için uğraşan Demokratların kılpayı başarısız kalması üzerine. Haber biraz bayat, 3 günlük, kokuyor.:-)
Ama A.B.D yi ülke olarak bir kere Kuzey Amerika bölümünde konumlandırmak istiyordum ne zamandan beri. Gerçi Amerika Birleşik Devletleri 'omnipresent' bir ülke olduğu için, A.B.D. yi haritada göstermek sanki dalga geçmek gibi birşey...
Muhtemelen şu anda Amerika da bir server bu yazıları yazdığım server... Yani A.B.D. her yerde... Ama Türkiye de yine de bazı yerlerden biraz daha fazla A.B.D. var...
Hatta bence Amerikan seçimlerinde bütün dünya oy versin :-) Demokratik olurdu! :-)
2007-02-20
Jean François Millet (1814-1875)
From the link above:
'(1814-75) The son of a small peasant farmer of Gréville in Normandy, Millet showed a precocious interest in drawing, and arrived in Paris in 1838 to become a pupil of Paul Delaroche. He had to fight against great odds, living for long a life of extreme penury. He exhibited at the Salon for the first time in 1840, and married two years later. At this time, the main influences on him were Poussin and Eustache Le Sueur, and the type of work he produced consisted predominantly of mythological subjects or portraiture, at which he was especially adept (Portrait of a Naval Officer, 1845; Musée des Beaux-Arts, Rouen).'
Van Gogh Millet den sıklıkla bahsediyor ve Millet yi beğendiği çok belli. Özellikle bu 'Sower' (Tohum atan, eken) tablosu Van Gogh un en sevdiği, taklit ettiği temalardan biri.
Millet ve Daumier 19.yüzyıl ressamları ve Van Gogh un etkilendiği ressamlar.
Ayrıca Millet Barbizon Okulu nun öncülerinden biri, V.G. nin gelişiminde de önemli rol oynamış olan.
'His memories of rural life, and his intermittent contacts with Normandy, however, impelled him to that concern with peasant life that was to be characteristic of the rest of his artistic career. In 1848 he exhibited The Winnower (now lost) at the Salon, and this was praised by Théophile Gautier and bought by Alexandre Ledru-Rollin, the Minister of the Interior. In 1849, when a cholera epidemic broke out in Paris, Millet moved to Barbizon on the advice of the engraver Charles-Emile Jacque (1813-94) and took a house near that of Théodore Rousseau. Devoted to this area as a subject for his work, he was one of those who most clearly helped to create the Barbizon School. His paintings on rural themes attracted growing acclaim and between 1858 and 1859 he painted the famous Angélus (Musée d'Orsay), which 40 years later was to be sold for the sensational price of 553,000 francs.'
'He (Millet) never painted out-of-doors' (!)
'Although towards the end of his life, when he started using a lighter palette and freer brushstrokes, his work showed some affinities with Impressionism, his technique was never really close to theirs. He never painted out-of-doors, and he had only a limited awareness of tonal values, but his draughtsmanship had a monumentality that appealed to artists such as Seurat and van Gogh, who was also enthralled by his subject-matter, with its social implications. Millet's career was greatly helped by Durand-Ruel.'
Van Gogh bence Millet den burda yazandan daha fazla etkilenmiş biriydi.
Daumier, Honoré (1808-79) and Van Gogh
From the link above:
Daumier, Honoré (1808-79). French caricaturist, painter, and sculptor. In his lifetime he was known chiefly as a political and social satirist, but since his death recognition of his qualities as a painter has grown.
'Honore Daumier, a French artist, was deeply interested in people, especially the underprivileged. In Third-Class Carriage he shows us, with great compassion, a group of people on a train journey. We are especially concerned with one family group, the young mother tenderly holding her small child, the weary grandmother lost in her own thoughts, and the young boy fast asleep. The painting is done with simple power and economy of line. The hands, for example, are reduced to mere outlines but beautifully drawn. The bodies are as solid as clay, their bulk indicated by stressing the essential and avoiding the nonessential. These are not portraits of particular people but of mankind.'
2007-02-19
Rusya ve AB
Yukarıda Javier Solana ile interfax grubundan bir gazeteci ile yapılmış bir röpartaj var.
En başa aldığım soru bence önemli bir soru. Solana nın verdiği cevapta ilginç.
Avrupa da bence en büyük sorun her ülke ile iyi geçinmek yerine, 'biz herkesden üstünüz' tezini hala (19.yüzyıldan kalma sömürgecilik alışkanlığı herhalde) savunmaya çalışmaları...
Would you agree that the European Union is far from speaking to Russia in the same language? Would you agree that it is in the interests of the "Old West" to put pressure on East European countries so that they adopt a West European view of the partnership with Russia?
Every EU Member State has of course bilateral relations with Russia, which are marked by individual interests and an individual history. It would however be wrong to assume that the Eastern European countries look differently towards Russia than the "old" Member States, which, experience has shown, is certainly not the case. It would be even more wrong to assume that one block of countries puts pressure on another block to make them adopt "their" view on the relationship with Russia. In the context of the EU's Common Foreign and Security Policy, we always act with the consent of every single Member State. This is an inherent part of what the EU is about in the area of foreign relations.
En başa aldığım soru bence önemli bir soru. Solana nın verdiği cevapta ilginç.
Avrupa da bence en büyük sorun her ülke ile iyi geçinmek yerine, 'biz herkesden üstünüz' tezini hala (19.yüzyıldan kalma sömürgecilik alışkanlığı herhalde) savunmaya çalışmaları...
Would you agree that the European Union is far from speaking to Russia in the same language? Would you agree that it is in the interests of the "Old West" to put pressure on East European countries so that they adopt a West European view of the partnership with Russia?
Every EU Member State has of course bilateral relations with Russia, which are marked by individual interests and an individual history. It would however be wrong to assume that the Eastern European countries look differently towards Russia than the "old" Member States, which, experience has shown, is certainly not the case. It would be even more wrong to assume that one block of countries puts pressure on another block to make them adopt "their" view on the relationship with Russia. In the context of the EU's Common Foreign and Security Policy, we always act with the consent of every single Member State. This is an inherent part of what the EU is about in the area of foreign relations.
ASYA VE BATI
Asya ülkelerinin adlandırılışı bile, bölgenin parçalara ayrılıp takibi bile bu ülkelerin kendi umurunda değil. Çünkü aslında bir Asya kimliği yok. Benim de aklımda böyle birşey yoktu ama artık yeter... Doğu kendi pasifliği yüzünden eziliyor biraz da... Türkiye kesinlikle üretici değil, her konuda ama her konuda 'hazır yemeyi' adet haline getirmiş bir ülke. Yani başkaları birşeyler yapacak Türkiye de taklit edecek... Düşünmenin bir iş olduğunu anlayamacak kadar eylem üzerine odaklı bir toplum Türkiye.
Yukarıda 11 ülkenin takibini yapabileceğiniz bir Avrasya sayfası var. Artık Avrasya kelimesi de sinirime gidiyor... Ki eskiden böyle bir derdim yoktu. Eğer Avrupa ile Asya birleşecekse -ki böyle birşey yok ama biz yine de varsayalım- bu birleşmeden iki tarafından karlı çıkması gerekir. Ama şu anda bence sadece Avrupa karlı çıkacak durumda, çünkü 'Asya' ortada 'kimlik' olarak yok.
Yukarıda 11 ülkenin takibini yapabileceğiniz bir Avrasya sayfası var. Artık Avrasya kelimesi de sinirime gidiyor... Ki eskiden böyle bir derdim yoktu. Eğer Avrupa ile Asya birleşecekse -ki böyle birşey yok ama biz yine de varsayalım- bu birleşmeden iki tarafından karlı çıkması gerekir. Ama şu anda bence sadece Avrupa karlı çıkacak durumda, çünkü 'Asya' ortada 'kimlik' olarak yok.
SOĞUK SAVAŞ II: Soğuk Barış
İnternational Herald Tribune de okuduğum bir yazı hoşuma gitti. Onu buraya olduğu gibi kopyalayacağım. Yukarıda da gazetenin linki var. Sesli olarak da haberleri dinlemek mümkün İHT de. Bunu çok büyük bir kolaylık olarak takdir ediyorum. Özellikle gözleri görmeyen veya gözleri ile ilgili problemleri olanlar için hoş birşey.
Başlık bu yazının içinden alınmış düşünceler: Cold War II. Gerçekten bittiğini zannettiğimiz bir 'filmin' tekrarı gibi.
Yine de Amerikan ve İngiliz gazeteciliği başka dildeki birçok benzerlerinden daha iyidir.
Yazıda mesela olan şeylerden ve şimdiden, gerçeklerden bahsediliyor. Almanca yazıların çoğu bir kere zaman problemlidir. (yani o anki problemler yerine tek taraflı, eklektik tarihi bir bakış açısı sunulmaya çalışılır) Artı süregelmekte olan bir şemaya uydurmaya çalışan daha tutucu bir tarzı vardır. Artı 'essentialist' (özcü, zaman ve yer ötesi) bir tavır takınmayı severler.
Bu da her türlü düşmanlığı uzatmak veya olmayanları da icat etmek için birebirdir.
Mesela birçok gazete herşey ideolojik bir savaşmış veya kültürler arası bir savaş varmış gibi göstermeye çalışırken, dümdüz basit gerçekleri yazmayı ihmal etmek bazılarının hoşuna gidiyor.
Bu yazıda gayet güzel bir şekilde Amerika ve Rusya arasında Avrupa ve Asya da yer alan bazı ülkelerin hammaddeleri için bir yarış olduğundan bahsediliyor. Ki bu doğru ve gayet mantıklı.
('The two countries are now openly competing for influence in Europe, in the Caucasus and in Central Asia, where access to natural resources and military bases has become paramount for both. ' )
Alman gazeteciliğinde 'Biz daha üstünüz, barbarlar bize saldırıyor.' tezi hala hakim ve bu beni hasta ediyor. Sanki Asya nın enerjisine muhtaç olan Avrupa değilmiş de, Avrupa zaten üstün ve autark bir yapı olarak dünyanın her tarafına 'iyilik' getirip, hammadde 'götürme' ayrıcalığına kayıtsız, şartsız sahip bir entite imiş gibi bahsediliyor. 'Çaktırmadan' sömürmek hayalleri hala...
Bu yazı ayrıca benim bazen bu blogu yazarken düşündüğüm 'World for Dummies' gibi tahayyülerime de uyuyor. Bunu pozitif bir şekilde düşünüyorum, alaycı olarak değil.
Russian-U.S. ties hit new low
By Steven Lee Myers
Friday, February 16, 2007
MOSCOW
The good news about President Vladimir Putin's acerbic assault on
American foreign policy in Munich last weekend is that the bad old days of global ideological confrontation — of blocs and proxy wars, dissidents and
spies, arms races and mutually assured destruction — will probably remain in
the dustbin of history.
The bad news is that Cold War II could
be just as messy.
For all the talk of strategic partnership and even personal friendship between
Putin and President George W. Bush, the relationship between Russia and
the United States has reached its lowest point since the Soviet Union collapsed a decade and a half ago. And with presidential elections in both countries coming in 2008, it is unlikely to get better, since candidates rarely score
points at home by being conciliatory abroad.
The two countries are now openly competing for influence in Europe, in the Caucasus and in Central Asia, where access to natural resources and military bases has become paramount for both.
The Bush administration's plan to build ballistic missile defenses in Poland and the Czech Republic is viewed with outright hostility here. So is NATO's flirtation with Georgia and Ukraine, both former Soviet republics that Russia considers, rightly or wrongly, part of its historic sphere of influence.
Equally hostile is the American view of Russia's arms sales to Syria, Venezuela and, most worrisome of all, Iran. Russia last month provided Iran with $700 million worth of TOR-M1 antiaircraft batteries whose likely target in the event of conflict would be American fighters and bombers, just as Russian antitank weapons, originally sold to Syria, were used against Israeli forces fighting Hezbollah in Lebanon last year, prompting diplomatic protests from Israel.
The areas in which Putin and Bush have cooperated closely — terrorism and the spread of nuclear weapons — suddenly seem like sources of confrontation as often as collaboration. The deal this past week with North Korea to suspend its nuclear programs offers hope of collaboration, but a declaration by Russia's top general that Russia could withdraw from the Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty — negotiated by Ronald Reagan and Mikhail Gorbachev in 1987 —
portends the opposite.
"There was an equilibrium and a fear of mutual destruction," Putin said in his Munich speech, delivered at an annual trans-Atlantic security conference. "And in those days one party was afraid to make an extra step without consulting the other. And this was certainly a fragile peace and a frightening one, but as we see today, it was reliable enough.
"Today it seems that the peace is not so reliable."
Russia and the United States are no more likely to go to war than before, when their nuclear arsenals assured a perpetual standoff, as they still do. But potential flashpoints abound. And, as in the Cold War, it would not take much for simmering tensions to become a grave breach, even a violent one.
Last September, for example, someone in South Ossetia, the Russian-supported enclave in Georgia, fired on a helicopter carrying the Georgian defense minister on the same day that a U.S. Senate delegation that included John McCain, an Arizona Republican, was flying around the region.
"Can you imagine if they had shot down John McCain's helicopter?" Andrew Kuchins of the Center for Strategic and International Studies in Washington said.
Putin's speech, which prompted comparisons to the one by Winston Churchill in 1946 that gave
the world the phrase "Iron curtain," almost certainly reflected Russia's newly rediscovered swagger
on the world stage.
It could become as much a historical marker. Buoyed by soaring energy prices, Putin's Kremlin has become more assertive about its role in the Middle East, in Asia, in Europe — and inevitably that means tripping over American interests in those places.
Putin was also airing long-simmering grievances about the heavy-handedness of American foreign policy that began under President Bill Clinton and continued under Bush. A constant refrain here has been the United States' chronic disregard for the country's feelings on issue after issue since the 1990s — from the expansion of NATO to the alliance's war against Serbia — when Russia
was simply too weak and chaotic to do anything about it.
"The West has not reckoned with the quick revival of Russia," said Alexander Rahr, a Russia expert at the German Council on Foreign Relations. He stopped short of predicting Cold War II but said, "We can surely speak of the emergence of a cold peace."
After reaching out to Bush in the first hours after the attacks of Sept. 11, 2001, Putin and others here have expressed dismay at what they view as a string broken promises: an unfinished war in Afghanistan, with a growth of heroin production that inevitably makes its way through Russia, and even worse the seeming permanence of an airfield in Kyrgyzstan that had been touted as temporary. Then there is the war in Iraq, which Russia vehemently opposed and which Putin warned would be catastrophic for regional peace, presciently in the end.
American officials have expressed equal dismay with Putin's unmet promises on democratization and an "energy dialogue" that was supposed to expand opportunities for American oil and gas companies but died with the Kremlin's campaign to impose state control over natural resources.
Putin spent the week after his Munich speech in the Middle East, including Qatar, another major producer of natural gas, expressing interest in a "gas OPEC" that could coordinate policy and prices for Europe and the United States.
"That is what worries me about a new cold war: Both sides feel betrayed," said Sergei Rogov, director of the Institute for the Study of the U.S. and Canada.
Rogov said that the two countries now disagree on economics, politics, military matters and, most important, values. The latter includes distinct worldviews: Russia's desire for multinational solutions that give it a voice versus American unilateralism that, especially under Bush, disdains the constraints of international treaties and obligations. Increasingly they seem to be talking past each other.
The most ominous development, Rogov said, would be a breakdown in cooperation on nuclear non-proliferation. To turn the tide of nationalistic ambitions to acquire nuclear weapons will require both countries to agree, as they did with North Korea but have yet to do with Iran's nuclear programs. "If we fight, politically not military," he said, "who will be minding the store?"
Başlık bu yazının içinden alınmış düşünceler: Cold War II. Gerçekten bittiğini zannettiğimiz bir 'filmin' tekrarı gibi.
Yine de Amerikan ve İngiliz gazeteciliği başka dildeki birçok benzerlerinden daha iyidir.
Yazıda mesela olan şeylerden ve şimdiden, gerçeklerden bahsediliyor. Almanca yazıların çoğu bir kere zaman problemlidir. (yani o anki problemler yerine tek taraflı, eklektik tarihi bir bakış açısı sunulmaya çalışılır) Artı süregelmekte olan bir şemaya uydurmaya çalışan daha tutucu bir tarzı vardır. Artı 'essentialist' (özcü, zaman ve yer ötesi) bir tavır takınmayı severler.
Bu da her türlü düşmanlığı uzatmak veya olmayanları da icat etmek için birebirdir.
Mesela birçok gazete herşey ideolojik bir savaşmış veya kültürler arası bir savaş varmış gibi göstermeye çalışırken, dümdüz basit gerçekleri yazmayı ihmal etmek bazılarının hoşuna gidiyor.
Bu yazıda gayet güzel bir şekilde Amerika ve Rusya arasında Avrupa ve Asya da yer alan bazı ülkelerin hammaddeleri için bir yarış olduğundan bahsediliyor. Ki bu doğru ve gayet mantıklı.
('The two countries are now openly competing for influence in Europe, in the Caucasus and in Central Asia, where access to natural resources and military bases has become paramount for both. ' )
Alman gazeteciliğinde 'Biz daha üstünüz, barbarlar bize saldırıyor.' tezi hala hakim ve bu beni hasta ediyor. Sanki Asya nın enerjisine muhtaç olan Avrupa değilmiş de, Avrupa zaten üstün ve autark bir yapı olarak dünyanın her tarafına 'iyilik' getirip, hammadde 'götürme' ayrıcalığına kayıtsız, şartsız sahip bir entite imiş gibi bahsediliyor. 'Çaktırmadan' sömürmek hayalleri hala...
Bu yazı ayrıca benim bazen bu blogu yazarken düşündüğüm 'World for Dummies' gibi tahayyülerime de uyuyor. Bunu pozitif bir şekilde düşünüyorum, alaycı olarak değil.
Russian-U.S. ties hit new low
By Steven Lee Myers
Friday, February 16, 2007
MOSCOW
The good news about President Vladimir Putin's acerbic assault on
American foreign policy in Munich last weekend is that the bad old days of global ideological confrontation — of blocs and proxy wars, dissidents and
spies, arms races and mutually assured destruction — will probably remain in
the dustbin of history.
The bad news is that Cold War II could
be just as messy.
For all the talk of strategic partnership and even personal friendship between
Putin and President George W. Bush, the relationship between Russia and
the United States has reached its lowest point since the Soviet Union collapsed a decade and a half ago. And with presidential elections in both countries coming in 2008, it is unlikely to get better, since candidates rarely score
points at home by being conciliatory abroad.
The two countries are now openly competing for influence in Europe, in the Caucasus and in Central Asia, where access to natural resources and military bases has become paramount for both.
The Bush administration's plan to build ballistic missile defenses in Poland and the Czech Republic is viewed with outright hostility here. So is NATO's flirtation with Georgia and Ukraine, both former Soviet republics that Russia considers, rightly or wrongly, part of its historic sphere of influence.
Equally hostile is the American view of Russia's arms sales to Syria, Venezuela and, most worrisome of all, Iran. Russia last month provided Iran with $700 million worth of TOR-M1 antiaircraft batteries whose likely target in the event of conflict would be American fighters and bombers, just as Russian antitank weapons, originally sold to Syria, were used against Israeli forces fighting Hezbollah in Lebanon last year, prompting diplomatic protests from Israel.
The areas in which Putin and Bush have cooperated closely — terrorism and the spread of nuclear weapons — suddenly seem like sources of confrontation as often as collaboration. The deal this past week with North Korea to suspend its nuclear programs offers hope of collaboration, but a declaration by Russia's top general that Russia could withdraw from the Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty — negotiated by Ronald Reagan and Mikhail Gorbachev in 1987 —
portends the opposite.
"There was an equilibrium and a fear of mutual destruction," Putin said in his Munich speech, delivered at an annual trans-Atlantic security conference. "And in those days one party was afraid to make an extra step without consulting the other. And this was certainly a fragile peace and a frightening one, but as we see today, it was reliable enough.
"Today it seems that the peace is not so reliable."
Russia and the United States are no more likely to go to war than before, when their nuclear arsenals assured a perpetual standoff, as they still do. But potential flashpoints abound. And, as in the Cold War, it would not take much for simmering tensions to become a grave breach, even a violent one.
Last September, for example, someone in South Ossetia, the Russian-supported enclave in Georgia, fired on a helicopter carrying the Georgian defense minister on the same day that a U.S. Senate delegation that included John McCain, an Arizona Republican, was flying around the region.
"Can you imagine if they had shot down John McCain's helicopter?" Andrew Kuchins of the Center for Strategic and International Studies in Washington said.
Putin's speech, which prompted comparisons to the one by Winston Churchill in 1946 that gave
the world the phrase "Iron curtain," almost certainly reflected Russia's newly rediscovered swagger
on the world stage.
It could become as much a historical marker. Buoyed by soaring energy prices, Putin's Kremlin has become more assertive about its role in the Middle East, in Asia, in Europe — and inevitably that means tripping over American interests in those places.
Putin was also airing long-simmering grievances about the heavy-handedness of American foreign policy that began under President Bill Clinton and continued under Bush. A constant refrain here has been the United States' chronic disregard for the country's feelings on issue after issue since the 1990s — from the expansion of NATO to the alliance's war against Serbia — when Russia
was simply too weak and chaotic to do anything about it.
"The West has not reckoned with the quick revival of Russia," said Alexander Rahr, a Russia expert at the German Council on Foreign Relations. He stopped short of predicting Cold War II but said, "We can surely speak of the emergence of a cold peace."
After reaching out to Bush in the first hours after the attacks of Sept. 11, 2001, Putin and others here have expressed dismay at what they view as a string broken promises: an unfinished war in Afghanistan, with a growth of heroin production that inevitably makes its way through Russia, and even worse the seeming permanence of an airfield in Kyrgyzstan that had been touted as temporary. Then there is the war in Iraq, which Russia vehemently opposed and which Putin warned would be catastrophic for regional peace, presciently in the end.
American officials have expressed equal dismay with Putin's unmet promises on democratization and an "energy dialogue" that was supposed to expand opportunities for American oil and gas companies but died with the Kremlin's campaign to impose state control over natural resources.
Putin spent the week after his Munich speech in the Middle East, including Qatar, another major producer of natural gas, expressing interest in a "gas OPEC" that could coordinate policy and prices for Europe and the United States.
"That is what worries me about a new cold war: Both sides feel betrayed," said Sergei Rogov, director of the Institute for the Study of the U.S. and Canada.
Rogov said that the two countries now disagree on economics, politics, military matters and, most important, values. The latter includes distinct worldviews: Russia's desire for multinational solutions that give it a voice versus American unilateralism that, especially under Bush, disdains the constraints of international treaties and obligations. Increasingly they seem to be talking past each other.
The most ominous development, Rogov said, would be a breakdown in cooperation on nuclear non-proliferation. To turn the tide of nationalistic ambitions to acquire nuclear weapons will require both countries to agree, as they did with North Korea but have yet to do with Iran's nuclear programs. "If we fight, politically not military," he said, "who will be minding the store?"
2007-02-17
Lesoto
Lesoto bağımsızlığını 1966 da İngiltere den almış alan bir krallık Güney Afrika da.
Dört ay önce kurulmuş olan ABC partisi LCD ye (Lesoto Demokrasi Kongresi) karşı yarışacak 1 Milyon 800 bin kişinin yaşadığı ve 900000 kişinin oy hakkı olan krallıkta.
Haber Avusturya gazetesi Standard dan. (Yukarıda linki var.)
17.02.2007 16:03
Parlamentswahlen im Königreich
Knappes Rennen erwartet - Appell der Neo-Partei ABC gegen Hunger und Armut
Maseru - Im südafrikanischen Königreich Lesotho waren die Menschen am Samstag zur Wahl eines neuen Parlaments aufgerufen. Es wird mit einem knappen Rennen zwischen der regierenden Partei Lesotho Congress for Democracy (LCD) und der erst vor vier Monaten gegründeten All Basotho Convention (ABC) gerechnet.
Der ABC-Vorsitzende und ehemalige Kommunikations- und Wissenschaftsminister Tom Thabane rief seine Anhänger auf, für seine Partei zu stimmen, um "Hunger und Armut zu beenden". Dies sei das gravierendste Problem in der innerhalb von Südafrika gelegenen Monarchie seit der Unabhängigkeit von britischer Kolonialherrschaft 1966, erklärte Thabane.
Ministerpräsident Pakalitha Mosisili verwies im Wahlkampf auf die Stabilität, die seine Regierung in den vergangenen Jahren erreicht habe. Die LCD hat die letzte Wahl 2002 mit deutlicher Mehrheit gewonnen, die Abstimmung wurde als frei und fair bezeichnet. Wahlberechtigt waren am Samstag rund 900.000 der 1,8 Millionen Einwohner Lesothos. (APA/AP)
Japon Yeni ve AB
Aşağıda Japon Yeni nin son aylarda Euro karşısında değer kaybetmesi üzerine bir yazı var.
Japonya Asya da bir ada. Ama bir ada. Ada olmak bir ülke için çok önemli birşey. İngiltere de bir ada biliyorsunuz. Bu yüzden adalar ayrı bir bölümde yer alıyor.
'Body does matter' is a famous book of Judith Butler. I liked this titel; 'Body does matter'. Parallel to this sentence I think 'Geography does matter.' It makes a diffrence if a country is an island or not. I imagine the territory of a country like a body of a human being. Thus this imagination should be a contra-thought to the male imagination of an omnipresent sprit through the world.
Manque de coopération contre le yen faible
LE MONDE | 17.02.07 | 15h28 • Mis à jour le 17.02.07 | 15h28
Découvrez le Desk, votre écran de contrôle et de suivi de l'information en temps réel.
Abonnez-vous au Monde.fr : 6€ par mois + 30 jours offerts
'euro s'est renforcé face au yen puis face au dollar cette semaine, relançant la polémique sur la surévaluation de la monnaie unique européenne.
La semaine s'est en effet ouverte, sur les marchés des changes, par une nouvelle glissade de la devise japonaise. Contre le yen, l'euro a ainsi atteint, lundi 12 février, un record historique en cotant 158,99 yens tandis que le dollar a atteint les 122,10 yens, l'un de ses plus hauts niveaux depuis quatre ans face au yen.
Cette dégringolade de la devise japonaise s'explique par le désintérêt apparent qu'ont manifesté les ministres des finances et les banquiers centraux des grands pays industrialisés du G7 sur la question de sa valorisation, lors de leur réunion à Essen, en Allemagne, vendredi 9 et samedi 10 février. La faiblesse du change nippon n'a pas été directement évoquée dans leur communiqué final, où figure simplement une mise en garde aux spéculateurs.
AVANTAGE COMPÉTITIF AU JAPON
Si le yen n'a pas été explicitement montré du doigt par le G7, c'est que les Etats-Unis et l'Europe divergent sur cette question.
Les premiers paraissent soucieux de ménager la reprise de l'économie japonaise et ils sont, de plus, dépendants, pour leur financement extérieur, des capitaux japonais.
Les Européens paraissent plus déterminés à faire entendre leur voix sur ce dossier, mais l'unanimité ne semble pas pour autant de mise. Mardi, le président de l'Eurogroupe, Jean-Claude Juncker, a ainsi qualifié de "problème" le taux de change de l'euro contre le yen. Cependant, le commissaire européen aux affaires économiques, Joaquin Almunia, a estimé le même jour que le taux de l'euro n'était "pas un problème" pour l'économie.
La hausse de la monnaie unique face au yen a atteint 63 % depuis 2001 en tenant compte du différentiel d'inflation, ce qui donne un avantage compétitif au Japon. Les effets du yen faible ont aussi pu être mesurés lors de la publication, mercredi, d'un excédent de la balance des paiements courants sans précédent de 19 839 milliards de yens (125,56 milliards d'euros) en 2006, soit 8,7 % de plus qu'en 2005.
L'excédent du compte des revenus - les placements à l'étranger - a augmenté de 20,8 %, à 87 milliards d'euros, bénéficiant de la dévaluation du yen. De son côté, l'excédent commercial a diminué de 8,5 % mais reste à un niveau élevé : 59,9 milliards d'euros malgré la hausse des prix du pétrole et des matières premières.
Cependant, le yen s'est quelque peu raffermi dans la deuxième partie de la semaine. En effet, le produit intérieur brut (PIB) nippon a progressé de 1,2 % au 4e trimestre 2006, un résultat supérieur aux attentes. La croissance a atteint 2,2 % sur l'ensemble de l'année. La Banque du Japon (BoJ), dont le principal taux se situe à 0,25 %, doit réunir son comité de politique monétaire les mardi 20 et mercredi 21 février et ce bon résultat renforce les attentes d'une stratégie monétaire plus rigoureuse.
Les Américains avaient encore les yeux tournés vers la Chine cette semaine. Le taux de change du yuan, piloté par les autorités, est aussi jugé fortement sous-évalué.
Selon la Banque mondiale, l'excédent courant du Japon, le plus élevé du monde jusqu'en 2005, devrait être dépassé en 2006 par celui de la Chine qui devrait atteindre 223 milliards de dollars (170 milliards d'euros).
Lundi, le président de la Réserve fédérale américaine, Ben Bernanke, a estimé que "la Chine avance dans la bonne direction" mais qu'elle "n'en a pas fait assez" pour réformer son taux de change. Il s'est dit, devant le Sénat, "pas heureux" de l'ampleur du déficit commercial américain. Il a atteint, selon les chiffres publiés mercredi, 736,6 milliards de dollars en 2006, soit 20 milliards de plus qu'en 2005.
Jeudi, de plus, la publication de la balance des capitaux américains pour le mois de décembre 2006 n'a fait ressortir qu'un excédent de 15,6 milliards de dollars, soit quatre fois moins qu'attendu.
Compte tenu des déficits commerciaux, budgétaires et des paiements courants américains, les Etats-Unis sont très dépendants du financement extérieur. La faible entrée de capitaux en décembre 2006 a donc pesé sur le dollar qui s'est déprécié face à l'euro, qui a monté jusqu'à 1,3167 dollar, un plus haut depuis le 4 janvier.
L'euro a aussi bénéficié de la publication, mardi, des chiffres de la croissance dans la zone euro en 2006 (+ 2,7 %, meilleure performance depuis six ans).
De plus, la Commission européenne prévoit une croissance de 2,4 % en 2007 au lieu de 2,1 % lors de ses prévisions publiées en novembre 2006. Elle a cependant revu en baisse ses projections pour la France, de 2,3 % à 2,2 %.
Adrien de Tricornot
Article paru dans l'édition du 18.02.07. Offre Elections 2007 : Le Monde à -50%
Japonya Asya da bir ada. Ama bir ada. Ada olmak bir ülke için çok önemli birşey. İngiltere de bir ada biliyorsunuz. Bu yüzden adalar ayrı bir bölümde yer alıyor.
'Body does matter' is a famous book of Judith Butler. I liked this titel; 'Body does matter'. Parallel to this sentence I think 'Geography does matter.' It makes a diffrence if a country is an island or not. I imagine the territory of a country like a body of a human being. Thus this imagination should be a contra-thought to the male imagination of an omnipresent sprit through the world.
Manque de coopération contre le yen faible
LE MONDE | 17.02.07 | 15h28 • Mis à jour le 17.02.07 | 15h28
Découvrez le Desk, votre écran de contrôle et de suivi de l'information en temps réel.
Abonnez-vous au Monde.fr : 6€ par mois + 30 jours offerts
'euro s'est renforcé face au yen puis face au dollar cette semaine, relançant la polémique sur la surévaluation de la monnaie unique européenne.
La semaine s'est en effet ouverte, sur les marchés des changes, par une nouvelle glissade de la devise japonaise. Contre le yen, l'euro a ainsi atteint, lundi 12 février, un record historique en cotant 158,99 yens tandis que le dollar a atteint les 122,10 yens, l'un de ses plus hauts niveaux depuis quatre ans face au yen.
Cette dégringolade de la devise japonaise s'explique par le désintérêt apparent qu'ont manifesté les ministres des finances et les banquiers centraux des grands pays industrialisés du G7 sur la question de sa valorisation, lors de leur réunion à Essen, en Allemagne, vendredi 9 et samedi 10 février. La faiblesse du change nippon n'a pas été directement évoquée dans leur communiqué final, où figure simplement une mise en garde aux spéculateurs.
AVANTAGE COMPÉTITIF AU JAPON
Si le yen n'a pas été explicitement montré du doigt par le G7, c'est que les Etats-Unis et l'Europe divergent sur cette question.
Les premiers paraissent soucieux de ménager la reprise de l'économie japonaise et ils sont, de plus, dépendants, pour leur financement extérieur, des capitaux japonais.
Les Européens paraissent plus déterminés à faire entendre leur voix sur ce dossier, mais l'unanimité ne semble pas pour autant de mise. Mardi, le président de l'Eurogroupe, Jean-Claude Juncker, a ainsi qualifié de "problème" le taux de change de l'euro contre le yen. Cependant, le commissaire européen aux affaires économiques, Joaquin Almunia, a estimé le même jour que le taux de l'euro n'était "pas un problème" pour l'économie.
La hausse de la monnaie unique face au yen a atteint 63 % depuis 2001 en tenant compte du différentiel d'inflation, ce qui donne un avantage compétitif au Japon. Les effets du yen faible ont aussi pu être mesurés lors de la publication, mercredi, d'un excédent de la balance des paiements courants sans précédent de 19 839 milliards de yens (125,56 milliards d'euros) en 2006, soit 8,7 % de plus qu'en 2005.
L'excédent du compte des revenus - les placements à l'étranger - a augmenté de 20,8 %, à 87 milliards d'euros, bénéficiant de la dévaluation du yen. De son côté, l'excédent commercial a diminué de 8,5 % mais reste à un niveau élevé : 59,9 milliards d'euros malgré la hausse des prix du pétrole et des matières premières.
Cependant, le yen s'est quelque peu raffermi dans la deuxième partie de la semaine. En effet, le produit intérieur brut (PIB) nippon a progressé de 1,2 % au 4e trimestre 2006, un résultat supérieur aux attentes. La croissance a atteint 2,2 % sur l'ensemble de l'année. La Banque du Japon (BoJ), dont le principal taux se situe à 0,25 %, doit réunir son comité de politique monétaire les mardi 20 et mercredi 21 février et ce bon résultat renforce les attentes d'une stratégie monétaire plus rigoureuse.
Les Américains avaient encore les yeux tournés vers la Chine cette semaine. Le taux de change du yuan, piloté par les autorités, est aussi jugé fortement sous-évalué.
Selon la Banque mondiale, l'excédent courant du Japon, le plus élevé du monde jusqu'en 2005, devrait être dépassé en 2006 par celui de la Chine qui devrait atteindre 223 milliards de dollars (170 milliards d'euros).
Lundi, le président de la Réserve fédérale américaine, Ben Bernanke, a estimé que "la Chine avance dans la bonne direction" mais qu'elle "n'en a pas fait assez" pour réformer son taux de change. Il s'est dit, devant le Sénat, "pas heureux" de l'ampleur du déficit commercial américain. Il a atteint, selon les chiffres publiés mercredi, 736,6 milliards de dollars en 2006, soit 20 milliards de plus qu'en 2005.
Jeudi, de plus, la publication de la balance des capitaux américains pour le mois de décembre 2006 n'a fait ressortir qu'un excédent de 15,6 milliards de dollars, soit quatre fois moins qu'attendu.
Compte tenu des déficits commerciaux, budgétaires et des paiements courants américains, les Etats-Unis sont très dépendants du financement extérieur. La faible entrée de capitaux en décembre 2006 a donc pesé sur le dollar qui s'est déprécié face à l'euro, qui a monté jusqu'à 1,3167 dollar, un plus haut depuis le 4 janvier.
L'euro a aussi bénéficié de la publication, mardi, des chiffres de la croissance dans la zone euro en 2006 (+ 2,7 %, meilleure performance depuis six ans).
De plus, la Commission européenne prévoit une croissance de 2,4 % en 2007 au lieu de 2,1 % lors de ses prévisions publiées en novembre 2006. Elle a cependant revu en baisse ses projections pour la France, de 2,3 % à 2,2 %.
Adrien de Tricornot
Article paru dans l'édition du 18.02.07. Offre Elections 2007 : Le Monde à -50%
Bolivya
Bolivya yüzölçümü büyük olmasına rağmen 8 Milyon nufüslü küçük bir ülke. Son zamanların en önemli hammaddelerinden doğalgaza sahip bir ülke. Petrolün yerini sanki gaz alıyor ama o da bitince ne olacak merak etmiyor değilim.
Aşağıdaki haber Bolivya nın içpolitikası üzerine. Bence inanılmaz ırkçı bir haber. Fransa şu anda İngiltere nin ve Almanya nın gerisinde ekonomi olarak. Her zamanki gibi olayı inanılmaz diplomatik manevralarla yürütmeye çalışıyorlar sanki. Fransızlar biliyorsunuz diplomasi konusunda usta sayılır. Fakat bunu da abartmamak gerekir. Sonuçta ayağını yere basmak daha önemlidir. Sanıldığı gibi Almanlar bunu en iyi yapanlar değillerdir. Onlar bu konuda yani gerçekçilik konusunda Fransızlardan iyidirler ama İngilizlerden kötüdürler. Ama aradaki fark çok büyük değildir. Eskiden sanırım aradaki fark daha büyüktü.
Evo Morales Bolivya nın yerli halkından... Seçilmesi ne kadar büyük bir olay oldu anlatamam... Halbuki ne önemi var? Ama Batı Türkler gibi düşünmez, ırkçıdır...
Yüzsüzlüğe bakın: Bütün bir kıtayı hristiyanlaştıracaksın, köleleştireceksin, doğuda görüpte sahip olamadığın bütün bitkileri burdaki insanlara ektirip bununla zengin olacaksın, yüzyıllar sonra yerli halktan birisi seçildi diye sinirleneceksin.
Yerlilerin seçilmesi ters ırkçılığa sebep oluyormuş, yani Güney Amerika ya göç etmiş beyaz Avrupalılara haksızlık oluyormuş. Ki bu doğru değil. Hahaha!
Evo Morales accepte les règles de l'Assemblée constituante
LE MONDE | 17.02.07 | 14h41 • Mis à jour le 17.02.07 | 14h41
Réagissez aux articles que vous venez de lire.
Abonnez-vous au Monde.fr : 6€ par mois + 30 jours offerts
Après six mois d'impasse, l'Assemblée constituante va pouvoir reprendre ses travaux en Bolivie. Le Mouvement pour le socialisme (MAS, gauche), le parti du président Evo Morales, a accepté, jeudi 15 février, la règle des deux tiers des voix pour l'adoption de la réforme constitutionnelle.
A Sucre, où siège l'Assemblée, Loyola Guzman n'est pas une élue comme les autres. Survivante de la guérilla d'Ernesto "Che" Guevara, elle est l'âme de l'Association bolivienne des familles de disparus. Le 6 février, elle était à Paris pour la signature de la convention de l'ONU contre les disparitions forcées. "L'Assemblée constituante incarne l'espoir d'un changement pacifique, affirme Loyola Guzman. Nous ne voulions pas que nos proches soient morts ou disparus en vain. Notre association a donc demandé au vice-président Alvaro Garcia Linera de nous faire une place sur les listes de candidats du MAS. Seul mon nom a été retenu."
Loyola Guzman n'en a pas moins gardé son indépendance d'esprit. Elle reproche à M. Garcia Linera, lui-même ancien guérillero, d'avoir bloqué les travaux de l'Assemblée constituante par sa volonté de passer en force en s'appuyant sur la majorité absolue du MAS, au lieu de s'en tenir à la règle des deux tiers des voix requise par la loi. "Le 31 août 2006, nous étions parvenus à un accord avec presque tous les autres partis, ce qui isolait Podemos, la formation de l'ex-président Jorge Quiroga (droite), raconte-t-elle. Mais le rouleau compresseur du MAS a précipité la rupture avec les minorités, a ressoudé l'opposition et a redonné force et légitimité à la droite."
Loyola Guzman estime que le MAS ne peut pas faire l'économie d'alliances avec d'autres partis. La future Constitution doit être le fruit d'un consensus. "Le gouvernement manque d'expérience et se méfie de la classe moyenne", dit-elle. Cependant, à son avis, le remaniement ministériel de fin janvier a écarté les personnalités qui bloquaient tout dialogue avec la classe moyenne.
Ainsi, la ministre de l'intérieur, Alicia Munoz, qui n'a pas évité les affrontements à Cochabamba, a été limogée. Le ministre de l'éducation, Felix Patzi, un indigéniste qui s'est brouillé à la fois avec les syndicats d'enseignants et avec l'Eglise, a également été remercié. "Le courant identitaire indigéniste stimule la revanche et le racisme", souligne Loyola Guzman, dont les traits typés reflètent le métissage des Boliviens.
Paulo A. Paranagua
Article paru dans l'édition du 18.02.07. Elections 2007 : Le Monde chez vous pour 16€/mois
Çin Devlet Televizyonu ve Yeniyıl
Bu fotoğraf yukarıda linkini verdiğim Çin Devlet Televizyonu (CCTV) dan değil. Aslında sayfayı da çok beğenmedim. Sanırım ordada Batı modernleşmesini gözünde biraz fazla büyütmüş bir sınıf var. Ben Çin Operası ndan bir yüz resmi seçtim.
Çin de domuz yılı ve yeni yıl kutlamaları
Yukarıdaki linke tıklarsanız Çin in yarın (18 Şubat 2007) yeni yılı kutladığını göreceksiniz. Çinliler köklü bir Asya kültürü olarak kendilerine ait takvimlerini kullanıyorlar.
Türkiye nin de kullandığı Hristiyan takvimini kullanmıyorlar. Tabii ben çoktan unutmuştum Takvim Devrimi diye birşey olduğunu. Eminim burdaki çok insan da farkında bile değil. Ama 'siz' (hayalimdeki okuyucu) devamlı Türkiye de ve Türklerin arasında yaşadığınız için birçok şeyin farkında değilsiniz.
Dünyada herkes kendine ait bir takvimi kullanıyor. bir tek Türkiye bunun dışında...
Hayır kalkıp eski takvimi kullanalım diye yazmıyorum bunları ama Türkiye birçok konuda istisna bir ülke. Bunu bilmek ve anlamak lazım...
Çinli ler ay takvimini kullanıyorlarmış. 12 tane ayları var bildiğim kadarı ile. Bir tanesi domuz. Bu sene de domuz yılıymış! Yaşasın domuz yılı. Çünkü Çin takvimine göre ben de bir 'domuz' um.
Her büyük kültürün yıldızlarla bir ilişkisi olmuştur. Dünyada olduğunuz noktaya göre gökyüzünün farklı gözükeceği bir gerçektir. Kültürlerin farklı olması kötü birşey değildir tam tersine bizim kendimize de dışarda bakma şansımızı oluşturur. Halbuki Batı Medeniyeti kültürü bir hakimiyet aracı haline getirdiği için herşeyi ama herşeyi tekelleştirmeye çalıştırdılar. Şu anda böyle değil. Şu anda çünkü bir hassasiyet oluşmuş durumda Batı da öteki kültürlere karşı. Ama dünya Türkiye nin pozitivist pencereden gördüğü gibi ilerlemiyor. Ayrıca o pencere en başından biraz düşünme tembeli milletimiz için 'En uygunu budur!' diye Paris teki pazardan getirilmiş bir tektipleştirme aracı idi denebilir...
p.s. Yukarıdaki resim imparatorluk şehri Beijing den; Yasak Şehir. İsmi bile güzel, insanda merak, bir gizemlilik duygusu uyandırıyor...
ek: 4 Mayıs 2007
Çinlilerin de bayramlarında yedikleri özel bir yemekleri varmış. 'Buddha s delight' diye İngilizce ye çevirmişler. Daha yerel bir ismi olabilir, bilmiyorum. Ama burda tarifinin olduğu bir blog var. Yemekler olmasa bayramların ne manası olurdu, di mi ? :-)
http://ginkgopages.blogspot.com/2006/01/jai-delight-in-chinese-new-year.html
Bu bir Buddha yemeği olduğu için içinde et yok. (Dolayısı ile domuz da yok.) Onun yerine birçok yararlı bitki ve bitki kökleri var.
Hafta ve Yorum
Dün birçok haberi bloga yorumsuz koydum ama aslında yorum yazmak isterdim. Yorum yazmak zor birşey. Bir insanın gerçekten iyi birşey yapacaksa günde bir taneden daha fazla yorum yazması imkansız veya çok zor.
Yorum yazmak haber yazmaktan daha zor birşey.
Türkmenistan hakkında en iyi haberi birkaç cümle ile kanal a verdi, benim tabii takip edebildiğim kadarı ile. (Yukarıda yazının ismi ile ilgisi olmayan bir link var, ama isme kliklemeniz lazım. Tabii bu yorumla da ilgisi yok.)
Türkmenistan da da Ukrayna da yaptıklarını yapmaya çalışacaklardı, eğer Türkmenistan Asya nın daha içlerinde, müslüman, küçük ve içine kapanık bir ülke olmasaydı. (Zaten bu yüzden deli gibi heryeri misyonlamaya çalışıyorlar.)
Fanatik islam da ülkeyi zor durumda bırakırdı. O zaman da ‘El Kaide’ bahanesiyle ülkeye doğrudan saldırmaya çalışabilirlerdi.
Bush bir ara Belarus a da dil uzattı, sanki demokrasi gerçekten umurunda imiş gibi… Keh keh. Sanki Amerika birçok diktatörle şimdiye kadar beraber çalışmamış gibi…
Önemli olan diktatör veya demokrasi değil, kimin veya kimlerin bir ülkeden nasıl nemalandığı… Pinochet de bir diktatördü. Ama ne demişler ‘iyi’ diktatörler cennete, ‘kaka’ diktatörler darağacına…☺
Çin e diş geçiremediler, yoksa nasıl isterlerdi şimdi Çin de onların elinde bir ‘demokrasi’ olsun…
Orhan Pamuk un Istanbul adlı kitabında çok güzel bir cümle var. Türkiye de bazı saf aydınların Avrupa da yüzyıllarca süren ve bir sürecin sonucu olan gelişmeleri bir hamle de içine sindirebileceklerini zannetmeleri üzerine… Demokrasi bir süreçtir ve multimerkezli bir süreçtir. Yani kafaya konup, bir merkez üzerinden hırsla elde edilebilecek birşey değildir demokrasi. Bu yüzden bireylerin Batı daki kadar özdisiplinli ve aynı zamanda son derece bireyci (hatta egoist) olmadığı yerlerde ters tepebilir ve kaosa sebep olabilir. Bu da zaten bazı Batılıların, bir ülkede hem enerji kaybı olması, hem de kendilerinin egemenliklerine fırsat vermesi açısından en sevdikleri durumlardan birtanesidir…
Türkmenistan üzerine Batı medyasında çıkan haberleri lütfen bir okuyun.
Azınlıklardan bahsediyorlar her zamanki gibi... Popomla gülsem olur mu?
Hiç olmayan yerlerde (Afrika da ve Asya da Allahın unuttuğu yerlerde fanatik misyonerler var. Allah bazı yerleri unutuabilir ama misyonerler asla. ☺ ) protestan azınlık yaratıp onların üzerinden içpolitika üzerinde hakimiyet sağlamaya çalışmak en sevdikleri yollardan biridir. Bu çok adice bir yol. Ticaret yapmak istemiyorlar.
O kadar katı kalpliler ki ve hep ‘gelecek’ paranoyası ile yaşadıkları için ticaret yaparken bile ırkçılar. Ben kimi zengin edeceğim diye düşünüyorlar… Halbuki herşeyi askerlerle ve silahlarla doğrudan çalmak daha hoş birşey…Hard power
Veya adice misyonerler yoluyla…Soft power.
‘Sermayenin milliyeti olmaz.’ mış… Hahaha… O kadar çok örnek varki politik zihniyetlerle yapılan ticaret için…
Ticaret düzgün yapıldığında toplumların gereksiz yere savaşmalarını da önleyebilir ve önemlidir. Ama hiçbir şey kuralına uygun yapılmıyorsa, ticarette olayı düzeltemez ve savaş çıkar… Avrupa ve Amerika serbest ticareti engelliyorlar, tam tersini retorik olarak savunsalar da… Onlar ticareti kendi hegemonyalarının bir aracı olarak görüyorlar ve bunun dışında bir liberalizm tahayyülleri yok. Bu da vizyonsuzluktur, uzun vade de onlara da bir fayda sağlamaz… (Kant ın liberalizmi desteklemesi kendi içinde bu yüzden manalı idi…)
Latin Amerikalı ülkeler Batıyı sizden daha iyi tanıdıkları için güçlü devletler kurmaya çalışıyorlar haklı olarak. Çünkü devlet olmadan sadece bir sınıf ayrıcalıklı hale gelirse, o oligarşi oluyor. Batı da ikisi de güçlü ve kombine hareket edebiliyorlar.
Burası orman kanunlarıyla yaşayan bir yer eğer mutlaka karşılaştırma yapmak istiyorsanız… (Yani olmadığınız ve bir hamlede ‘hemen’ olamayacağınız birşeye özeniyorsunuz ve daha beter geriye gitme tehlikesi ile karşı karşıyasınız bu yüzden. İstediğiniz şey kötü bir şey olmayabilir ama içinde bulunduğunuz durum ile uyuşmuyor.)
Yani sevgili Türkler her zamanki gibi daha ‘eviniz’ yokken ‘klima’ peşinde koşuyorsunuz…
(Size taksitle ‘klima’ satıp, elinizdeki gecekonduya haciz koyuyorlar onlar da ☺)
Sizce Orgeneral Büyükanıt ın sözleriyle, şen şakrak Erdoğan ve eşinin seçim hazırlıkları ve söylemleri bir zıtlık oluşturmuyor mu?
Maalesef Büyükanıt haklı…
Antalya da Sorgun Ormanları nın satılması gibi, hiçbir kapasitesi olmayan hükümet iç ve dış sermayenin aracısı olarak sizin üzerinizdeki hakimiyetini sağlıyor ancak. Onlar bu ülkenin ‘emlakçısı’ gibi birşey, daha fazla bir işlevleri yok. Bu yüzden ne Kerkük te, ne Kıbrıs ta hiçbirşey yapamazlar. Olay bitti artık. Perde kapandı. Bari durumu anlayın… Tayyip Erdoğan ve eşi birçokları için ‘halktan biri gibi’ gözüktükleri için ordalar… Yani herşey bir oyun… (Aslında aynen TV lerdeki medya showlar gibi…☺ Erdoğan ve eşi de ‘E madem biz seçildik, tabiiki yine biz seçileceğiz, rolümüzü oynayıp, paramızı alacağız.’ diye düşünüyorlar herhalde…)
Türk halkı gerçekte fakir, devlet daha beter, Erdoğan ve eşi de zengin değiller.
Değirmenin suyu nerden geliyor diye soruyor musunuz kendi kendinize?
‘Nerden geliyorsa, geliyor !’ diyenleriniz olacaktır içinizde…Biliyorum kendinizi çok uyanık zannediyorsunuz, ama değilsiniz. Türkiye ve burdaki yaşam üçkağıt üzerine dönebilir ama dünya tabiiki öyle değil. ‘Veren el alandan üstündür’ bunu unutmayın ve hiçbir şey karşılıksız değildir. Hele, hele devletler arasında...
Yorum yazmak haber yazmaktan daha zor birşey.
Türkmenistan hakkında en iyi haberi birkaç cümle ile kanal a verdi, benim tabii takip edebildiğim kadarı ile. (Yukarıda yazının ismi ile ilgisi olmayan bir link var, ama isme kliklemeniz lazım. Tabii bu yorumla da ilgisi yok.)
Türkmenistan da da Ukrayna da yaptıklarını yapmaya çalışacaklardı, eğer Türkmenistan Asya nın daha içlerinde, müslüman, küçük ve içine kapanık bir ülke olmasaydı. (Zaten bu yüzden deli gibi heryeri misyonlamaya çalışıyorlar.)
Fanatik islam da ülkeyi zor durumda bırakırdı. O zaman da ‘El Kaide’ bahanesiyle ülkeye doğrudan saldırmaya çalışabilirlerdi.
Bush bir ara Belarus a da dil uzattı, sanki demokrasi gerçekten umurunda imiş gibi… Keh keh. Sanki Amerika birçok diktatörle şimdiye kadar beraber çalışmamış gibi…
Önemli olan diktatör veya demokrasi değil, kimin veya kimlerin bir ülkeden nasıl nemalandığı… Pinochet de bir diktatördü. Ama ne demişler ‘iyi’ diktatörler cennete, ‘kaka’ diktatörler darağacına…☺
Çin e diş geçiremediler, yoksa nasıl isterlerdi şimdi Çin de onların elinde bir ‘demokrasi’ olsun…
Orhan Pamuk un Istanbul adlı kitabında çok güzel bir cümle var. Türkiye de bazı saf aydınların Avrupa da yüzyıllarca süren ve bir sürecin sonucu olan gelişmeleri bir hamle de içine sindirebileceklerini zannetmeleri üzerine… Demokrasi bir süreçtir ve multimerkezli bir süreçtir. Yani kafaya konup, bir merkez üzerinden hırsla elde edilebilecek birşey değildir demokrasi. Bu yüzden bireylerin Batı daki kadar özdisiplinli ve aynı zamanda son derece bireyci (hatta egoist) olmadığı yerlerde ters tepebilir ve kaosa sebep olabilir. Bu da zaten bazı Batılıların, bir ülkede hem enerji kaybı olması, hem de kendilerinin egemenliklerine fırsat vermesi açısından en sevdikleri durumlardan birtanesidir…
Türkmenistan üzerine Batı medyasında çıkan haberleri lütfen bir okuyun.
Azınlıklardan bahsediyorlar her zamanki gibi... Popomla gülsem olur mu?
Hiç olmayan yerlerde (Afrika da ve Asya da Allahın unuttuğu yerlerde fanatik misyonerler var. Allah bazı yerleri unutuabilir ama misyonerler asla. ☺ ) protestan azınlık yaratıp onların üzerinden içpolitika üzerinde hakimiyet sağlamaya çalışmak en sevdikleri yollardan biridir. Bu çok adice bir yol. Ticaret yapmak istemiyorlar.
O kadar katı kalpliler ki ve hep ‘gelecek’ paranoyası ile yaşadıkları için ticaret yaparken bile ırkçılar. Ben kimi zengin edeceğim diye düşünüyorlar… Halbuki herşeyi askerlerle ve silahlarla doğrudan çalmak daha hoş birşey…Hard power
Veya adice misyonerler yoluyla…Soft power.
‘Sermayenin milliyeti olmaz.’ mış… Hahaha… O kadar çok örnek varki politik zihniyetlerle yapılan ticaret için…
Ticaret düzgün yapıldığında toplumların gereksiz yere savaşmalarını da önleyebilir ve önemlidir. Ama hiçbir şey kuralına uygun yapılmıyorsa, ticarette olayı düzeltemez ve savaş çıkar… Avrupa ve Amerika serbest ticareti engelliyorlar, tam tersini retorik olarak savunsalar da… Onlar ticareti kendi hegemonyalarının bir aracı olarak görüyorlar ve bunun dışında bir liberalizm tahayyülleri yok. Bu da vizyonsuzluktur, uzun vade de onlara da bir fayda sağlamaz… (Kant ın liberalizmi desteklemesi kendi içinde bu yüzden manalı idi…)
Latin Amerikalı ülkeler Batıyı sizden daha iyi tanıdıkları için güçlü devletler kurmaya çalışıyorlar haklı olarak. Çünkü devlet olmadan sadece bir sınıf ayrıcalıklı hale gelirse, o oligarşi oluyor. Batı da ikisi de güçlü ve kombine hareket edebiliyorlar.
Burası orman kanunlarıyla yaşayan bir yer eğer mutlaka karşılaştırma yapmak istiyorsanız… (Yani olmadığınız ve bir hamlede ‘hemen’ olamayacağınız birşeye özeniyorsunuz ve daha beter geriye gitme tehlikesi ile karşı karşıyasınız bu yüzden. İstediğiniz şey kötü bir şey olmayabilir ama içinde bulunduğunuz durum ile uyuşmuyor.)
Yani sevgili Türkler her zamanki gibi daha ‘eviniz’ yokken ‘klima’ peşinde koşuyorsunuz…
(Size taksitle ‘klima’ satıp, elinizdeki gecekonduya haciz koyuyorlar onlar da ☺)
Sizce Orgeneral Büyükanıt ın sözleriyle, şen şakrak Erdoğan ve eşinin seçim hazırlıkları ve söylemleri bir zıtlık oluşturmuyor mu?
Maalesef Büyükanıt haklı…
Antalya da Sorgun Ormanları nın satılması gibi, hiçbir kapasitesi olmayan hükümet iç ve dış sermayenin aracısı olarak sizin üzerinizdeki hakimiyetini sağlıyor ancak. Onlar bu ülkenin ‘emlakçısı’ gibi birşey, daha fazla bir işlevleri yok. Bu yüzden ne Kerkük te, ne Kıbrıs ta hiçbirşey yapamazlar. Olay bitti artık. Perde kapandı. Bari durumu anlayın… Tayyip Erdoğan ve eşi birçokları için ‘halktan biri gibi’ gözüktükleri için ordalar… Yani herşey bir oyun… (Aslında aynen TV lerdeki medya showlar gibi…☺ Erdoğan ve eşi de ‘E madem biz seçildik, tabiiki yine biz seçileceğiz, rolümüzü oynayıp, paramızı alacağız.’ diye düşünüyorlar herhalde…)
Türk halkı gerçekte fakir, devlet daha beter, Erdoğan ve eşi de zengin değiller.
Değirmenin suyu nerden geliyor diye soruyor musunuz kendi kendinize?
‘Nerden geliyorsa, geliyor !’ diyenleriniz olacaktır içinizde…Biliyorum kendinizi çok uyanık zannediyorsunuz, ama değilsiniz. Türkiye ve burdaki yaşam üçkağıt üzerine dönebilir ama dünya tabiiki öyle değil. ‘Veren el alandan üstündür’ bunu unutmayın ve hiçbir şey karşılıksız değildir. Hele, hele devletler arasında...
2007-02-16
With Love from Russia
Putin in Münih te yaptığı iç rahatlatan konuşmanın İngilizce metni...
I think the last speech of Putin in Munic and some other events of the last weeks are important to understand that Europe is still depending on the energy of Asia. After colonializing almost the whole world you still don t have enough... How sad!
I think the last speech of Putin in Munic and some other events of the last weeks are important to understand that Europe is still depending on the energy of Asia. After colonializing almost the whole world you still don t have enough... How sad!
Gasprom ve Gaz
Turkmenistan Pledges Gas Friendship with Russia
Russia will retain an exclusive right of importing Turkmenistan’s gas at least till 2028, the new Turkmen president promised to the Russian prime minister Thursday. Beijing is no rival to Moscow now since Turkmenistan’s deceased leader did not sign a gas supply treaty with China, thus making Gazprom the sole exporter of Turkmen gas.
Russian Prime Minister Mikhail Fradkov stayed another day after the inauguration of Turkmenistan’s new President Gurbanguly Berdymukhammedov for negotiations. The parties confirmed the execution of the two countries’ gas deal, which was signed by President Putin and then President Niyazov in 2003, and a contract between Gazprom and the Turkmen gas monopoly Turkmengaz.
Gazprom CEO Alexey Miller met Turkmen Deputy Prime Minister Gurbanmyrat Ataev as the parties confirmed adherence to the contract which would see Turkmenistan importing gas to Russia till 2028.
Under the deal, Turkmenistan sells Russia up to 60 billion cu. meters of gas in 2007, 60-70 billion cu. meters in 2008 and up to 80 billion cu. meters each year till 2028. Turkmenistan will have to double its gas production to be able to carry out the contract. Last year Gazprom imported 42 billion cu. meters of gas from Turkmenistan.
Industry experts say the deal between Gazprom and Turkmengaz gives Russia an edge over Europe, the United States or China. Beijing no longer seems a rival to Moscow. A Kommersant source in the Russian delegation in Turkmenistan reports that the late President Saparmurat Niyazov simply did not have the time to close the deal with China.
Russia will retain an exclusive right of importing Turkmenistan’s gas at least till 2028, the new Turkmen president promised to the Russian prime minister Thursday. Beijing is no rival to Moscow now since Turkmenistan’s deceased leader did not sign a gas supply treaty with China, thus making Gazprom the sole exporter of Turkmen gas.
Russian Prime Minister Mikhail Fradkov stayed another day after the inauguration of Turkmenistan’s new President Gurbanguly Berdymukhammedov for negotiations. The parties confirmed the execution of the two countries’ gas deal, which was signed by President Putin and then President Niyazov in 2003, and a contract between Gazprom and the Turkmen gas monopoly Turkmengaz.
Gazprom CEO Alexey Miller met Turkmen Deputy Prime Minister Gurbanmyrat Ataev as the parties confirmed adherence to the contract which would see Turkmenistan importing gas to Russia till 2028.
Under the deal, Turkmenistan sells Russia up to 60 billion cu. meters of gas in 2007, 60-70 billion cu. meters in 2008 and up to 80 billion cu. meters each year till 2028. Turkmenistan will have to double its gas production to be able to carry out the contract. Last year Gazprom imported 42 billion cu. meters of gas from Turkmenistan.
Industry experts say the deal between Gazprom and Turkmengaz gives Russia an edge over Europe, the United States or China. Beijing no longer seems a rival to Moscow. A Kommersant source in the Russian delegation in Turkmenistan reports that the late President Saparmurat Niyazov simply did not have the time to close the deal with China.
Kudüs te
Dün İsrail Başbakanı Ehud Olmert Istanbul da idi. Haberlerde nerdeyse sadece inanılmaz güvenlik önlemlerinden bahsedildi. Açıkçası Olmert Istanbul a niye geldi, bilmiyoruz.
Ben Kudüs e gitmedim, gitmek isterim ama şu Haram ı Şerif meselesini de tam olarak anlamış değilim. Yukarıda bir link var bu kutsal yerin onarımını görüntüleyen. Sabah saat 6:30 ve 14:30 arası orada çallışılacakmış ve çok istiyorsanız internetten bakabilirsiniz ne olup, bitiyor diye...
Bu arada haritalara önem verdiğim belli oluyor herhalde ve asyayı ayırmadan, tek parça halinde vermek istediğim...
Bir yerin görünüşü önemlidir çünkü Kudüs ü tanımıyorsanız, bahsedilen yerler size hiçbir şey ifade etmeyecektir. Ben de Kudüs ü tanımıyorum. Ama biliyorumki internet gerçekten ciddi imkanlar sunuyor böyle küçük şehirleri görüntülemek için.
Morales y Lula da Silva
España
La tensión por el precio del gas marca la primera
visita oficial de Morales a Brasil
El presidente boliviano y Lula da Silva firman en Brasilia varios acuerdos de
cooperación
JUAN ARIAS - Río de Janeiro - 15/02/2007
El presidente de Bolivia, Evo Morales, realizó ayer su primera visita oficial a Brasil. Aunque apenas
duró unas horas, fue una visita de Estado, con todos los honores pertinentes. Pero estuvo marcada por
la tensión generada por la pretensión del Gobierno boliviano de aumentar el precio de los 30 millones
de metros cúbicos diarios de gas que Brasil recibe de Bolivia. De los 4,20 dólares por millón de BTU
(siglas en inglés de unidad térmica británica), La Paz quiere percibir 5 dólares. La petrolera estatal
brasileña, Petrobras, se resiste porque no quiere cambiar los viejos contratos.
Según algunas informaciones, Brasil parece haber aceptado un aumento del 300% del precio sólo
sobre los 2,8 millones de metros cúbicos que recibe el Estado de Mato Grosso, que aún paga un dólar
por millón de BTU. El precio del resto del gas que compra a Bolivia aumentará cuando Brasil
incremente sus importaciones de gas boliviano. Y Brasil va a necesitar hacerlo si quiere crecer. Bolivia
lo sabe y se hace fuerte, como ya ocurrió en sus negociaciones con Argentina el año pasado.
El presidente boliviano llegó a las 11 de la mañana a Brasilia bajo una lluvia torrencial que le obligó a
entrar en el palacio de Planalto, sede presidencial, por una puerta lateral. La visita ?primera oficial,
aunque Morales ya se había encontrado dos veces con su homólogo, Luiz Inácio Lula da Silva, en
Brasilia y en Río de Janeiro? estuvo a punto de ser cancelada en el último minuto por parte boliviana.
Morales pretendía que durante su corta estancia en Brasil quedara definitivamente resuelto el asunto
del aumento del precio del gas que reciben seis Estados de Brasil, especialmente São Paulo, que
acapara casi el 90%.
Lula se opuso y prefirió que el debate se trasladara a las comisiones técnicas de ambos países, que
llevan ya dos años manteniendo difíciles negociaciones.
Lula, que siempre recibe a su colega boliviano con simpatía y benevolencia porque representa, como
suele repetir, “del país más pobre de Suramérica”, a veces se irrita con su “compañero y amigo”, sobre
todo cuando la oposición le exige mano firme cada vez que, según ella, Bolivia intenta humillar a
Brasil. Pero enseguida se le pasa el enfado. Considera ciertas exageraciones de Morales como
inexperiencias diplomáticas y basta una llamada de teléfono, como esta vez, para resolver el entuerto.
Lula tenía previsto dar a su colega boliviano la buena noticia de que el Banco Interamericano de
Desarrollo (BID) había decidido perdonar a Bolivia una deuda de 1.300 millones de dólares que
mantiene con dicha institución. Al mismo tiempo, Lula ofreció a Morales la ayuda de Brasil en campos
como la educación y la lucha contra la fiebre aftosa.
El Gobierno de Brasil presentó a Morales dos proyectos de gran envergadura: una generosa
financiación para la construcción de una autopista que una geográficamente a América del Sur; el
proyecto prevé un trazado desde La Paz hasta el norte de Bolivia para conectarse con la de Brasil-Perú.
Los fondos financiados se entregarán a las empresas brasileñas que estén dispuestas a llevar a cabo la
obra.
El otro proyecto se refiere al sector de infrastructuras, del que se beneficiaría Petrobrás: inversiones
para la construcción de un gasoducto en el sur del continente que sirva para aumentar la oferta de gas
que reciben Brasil, Paraguay y Uruguay.
Además, durante la breve visita de Morales se firmaron ayer 15 acuerdos bilaterales sobre diversos
campos, incluido el militar.
campos, incluido el militar.
© Diario EL PAÍS S.L. - Miguel Yuste 40 - 28037 Madrid [España] - Tel. 91 337 8200
© Prisacom S.A. - Ribera del Sena, S/N - Edificio APOT - Madrid [España] - Tel. 91 353 7900
Chirac aime l'Afrique...
A Cannes, Jacques Chirac livre son "testament africain"
LE MONDE | 15.02.07 | 14h43 • Mis à jour le 15.02.07 | 14h43
CANNES ENVOYÉS SPÉCIAUX
Jacques Chirac "aime l'Afrique". Le président français l'a dit avec une certaine emphase, jeudi matin 15 février, à l'occasion de l'ouverture, à Cannes, du
dernier sommet Afrique-France de son mandat, dans un discours comportant à la fois un bilan de son action depuis douze ans en direction de l'Afrique et
un plaidoyer pour une plus forte mobilisation de la communauté internationale au chevet du continent africain.
L'Afrique, "ce sont des crises, des blessures au flanc du monde, dont la communauté internationale ne peut
détourner les yeux car, aujourd'hui, les désordres régionaux ont souvent des répercussions planétaires",a
déclaré M. Chirac devant les représentants de 48 Etats africains et en présence de la chancelière allemande,
Angela Merkel. A cette dernière, il a demandé de "maintenir" l'Afrique au coeur du prochain sommet du G8 en
Allemagne. "J'aime et je respecte l'Afrique. (...) La France aime l'Afrique" et "se sent liée avec elle par les
engagements de la fraternité, de l'histoire et du coeur", a dit M. Chirac.
Le président français lance un appel pour que, à l'heure de la "mondialisation", la communauté internationale
relève "le défi du développement" pour venir en aide à l'Afrique. Il met en garde contre "la facilité du court
terme et les égoïsmes" qui feraient que l'Afrique, avec ses "immenses ressources naturelles", risque d'être "une
nouvelle fois, mise au pillage".
Evoquant la "tragédie du Darfour", le président français appelle "tous les belligérants et le gouvernement du
Soudan" à "accepter le déploiement d'une force de paix". Le discours de M. Chirac ne comportait cependant
aucune référence à des "crimes contre l'humanité" au Darfour, alors qu'il avait employé cette expression par le
passé. Cette inflexion intervient au moment où M. Chirac espérait organiser, jeudi, une rencontre entre les présidents du Soudan, du Tchad et de Centrafrique.
"STABILITÉ ET SOLIDARITÉ"
Etablissant un bilan de sa politique africaine depuis 1995, M. Chirac parle de "deux impératifs : stabilité et solidarité". "La France respecte et continuera de
respecter les accords de défense qui la lient à plusieurs pays africains", affirme-t-il, avant d'ajouter : "Qu'il s'agisse de prévenir ou de traiter des conflits, elle
agira dans le cadre légitime des mandats onusiens ou africains."
Au Tchad et en Centrafrique, affirme M. Chirac, les actions récentes de l'armée française relèvent du seul souci de "veiller à l'intégrité territoriale" de ces pays
"menacés par les risques liés au Darfour". Il passe ainsi sous silence le soutien de Paris à des régimes politiques contestés. C'est au nom de cette même
"stabilité" que M. Chirac a souligné, devant les chefs d'Etat africains, l'importance de tenir "un calendrier démocratique" et d'observer "la régularité des
élections". "Les crises prennent souvent naissance dans des scrutins discutables qui entachent la légitimité", a-t-il remarqué, avant de souhaiter que la Côte
d'Ivoire "retrouve la voie de la sagesse et du développement" qui existait, selon lui, du temps du président Félix Houphouët-Boigny.
En revanche, selon la version écrite du discours, le président français ne devait pas évoquer la situation en Guinée, un pays francophone où la contestation
politique contre le régime du président Lansana Conté a fait près de 200 morts depuis le début de l'année.
Natalie Nougayrède et Jean-Pierre Tuquoi
Affaire Borrel : la juge convoque le président de Djibouti
La juge chargée de l'affaire Borrel a convoqué, mercredi 14 février, comme témoin, le président de Djibouti, Ismaël Omar Guelleh, présent au sommet de
Cannes. L'affaire provoque de vives tensions entre Paris et Djibouti. Le ministère de la justice a rappelé, mercredi, dans un communiqué, que les demandes
faites aux chefs d'Etat étrangers "doivent obéir aux formes particulières prévues par la loi", en l'occurrence passer par la voie diplomatique, ce que n'a pas fait
la juge, qui devait adresser une nouvelle demande jeudi. La veuve du juge, Elisabeth Borrel, estime "scandaleux" l'accueil fait à M. Guelleh. Deux responsables
djiboutiens font l'objet d'un mandat d'arrêt international dans une affaire de subornation de témoins. Des Djiboutiens réfugiés en Belgique ont mis en cause le
président et son entourage dans l'assassinat du juge en 1995. Le président djiboutien réfute la thèse de l'assassinat.
Article paru dans l'édition du 16.02.07
» A la une » Archives » Examens » Météo » Emploi » Voyages » Abonnez-vous au Monde à -50%
» Le Desk » Forums » Culture » Carnet » Shopping » Newsletters » Déjà abonné au journal
» Opinions » Blogs » Finances » Immobilier » Nautisme » RSS » Le journal en kiosque
© Le Monde.fr | Conditions générales de vente | Qui sommes-nous ? | Aide
LE MONDE | 15.02.07 | 14h43 • Mis à jour le 15.02.07 | 14h43
CANNES ENVOYÉS SPÉCIAUX
Jacques Chirac "aime l'Afrique". Le président français l'a dit avec une certaine emphase, jeudi matin 15 février, à l'occasion de l'ouverture, à Cannes, du
dernier sommet Afrique-France de son mandat, dans un discours comportant à la fois un bilan de son action depuis douze ans en direction de l'Afrique et
un plaidoyer pour une plus forte mobilisation de la communauté internationale au chevet du continent africain.
L'Afrique, "ce sont des crises, des blessures au flanc du monde, dont la communauté internationale ne peut
détourner les yeux car, aujourd'hui, les désordres régionaux ont souvent des répercussions planétaires",a
déclaré M. Chirac devant les représentants de 48 Etats africains et en présence de la chancelière allemande,
Angela Merkel. A cette dernière, il a demandé de "maintenir" l'Afrique au coeur du prochain sommet du G8 en
Allemagne. "J'aime et je respecte l'Afrique. (...) La France aime l'Afrique" et "se sent liée avec elle par les
engagements de la fraternité, de l'histoire et du coeur", a dit M. Chirac.
Le président français lance un appel pour que, à l'heure de la "mondialisation", la communauté internationale
relève "le défi du développement" pour venir en aide à l'Afrique. Il met en garde contre "la facilité du court
terme et les égoïsmes" qui feraient que l'Afrique, avec ses "immenses ressources naturelles", risque d'être "une
nouvelle fois, mise au pillage".
Evoquant la "tragédie du Darfour", le président français appelle "tous les belligérants et le gouvernement du
Soudan" à "accepter le déploiement d'une force de paix". Le discours de M. Chirac ne comportait cependant
aucune référence à des "crimes contre l'humanité" au Darfour, alors qu'il avait employé cette expression par le
passé. Cette inflexion intervient au moment où M. Chirac espérait organiser, jeudi, une rencontre entre les présidents du Soudan, du Tchad et de Centrafrique.
"STABILITÉ ET SOLIDARITÉ"
Etablissant un bilan de sa politique africaine depuis 1995, M. Chirac parle de "deux impératifs : stabilité et solidarité". "La France respecte et continuera de
respecter les accords de défense qui la lient à plusieurs pays africains", affirme-t-il, avant d'ajouter : "Qu'il s'agisse de prévenir ou de traiter des conflits, elle
agira dans le cadre légitime des mandats onusiens ou africains."
Au Tchad et en Centrafrique, affirme M. Chirac, les actions récentes de l'armée française relèvent du seul souci de "veiller à l'intégrité territoriale" de ces pays
"menacés par les risques liés au Darfour". Il passe ainsi sous silence le soutien de Paris à des régimes politiques contestés. C'est au nom de cette même
"stabilité" que M. Chirac a souligné, devant les chefs d'Etat africains, l'importance de tenir "un calendrier démocratique" et d'observer "la régularité des
élections". "Les crises prennent souvent naissance dans des scrutins discutables qui entachent la légitimité", a-t-il remarqué, avant de souhaiter que la Côte
d'Ivoire "retrouve la voie de la sagesse et du développement" qui existait, selon lui, du temps du président Félix Houphouët-Boigny.
En revanche, selon la version écrite du discours, le président français ne devait pas évoquer la situation en Guinée, un pays francophone où la contestation
politique contre le régime du président Lansana Conté a fait près de 200 morts depuis le début de l'année.
Natalie Nougayrède et Jean-Pierre Tuquoi
Affaire Borrel : la juge convoque le président de Djibouti
La juge chargée de l'affaire Borrel a convoqué, mercredi 14 février, comme témoin, le président de Djibouti, Ismaël Omar Guelleh, présent au sommet de
Cannes. L'affaire provoque de vives tensions entre Paris et Djibouti. Le ministère de la justice a rappelé, mercredi, dans un communiqué, que les demandes
faites aux chefs d'Etat étrangers "doivent obéir aux formes particulières prévues par la loi", en l'occurrence passer par la voie diplomatique, ce que n'a pas fait
la juge, qui devait adresser une nouvelle demande jeudi. La veuve du juge, Elisabeth Borrel, estime "scandaleux" l'accueil fait à M. Guelleh. Deux responsables
djiboutiens font l'objet d'un mandat d'arrêt international dans une affaire de subornation de témoins. Des Djiboutiens réfugiés en Belgique ont mis en cause le
président et son entourage dans l'assassinat du juge en 1995. Le président djiboutien réfute la thèse de l'assassinat.
Article paru dans l'édition du 16.02.07
» A la une » Archives » Examens » Météo » Emploi » Voyages » Abonnez-vous au Monde à -50%
» Le Desk » Forums » Culture » Carnet » Shopping » Newsletters » Déjà abonné au journal
» Opinions » Blogs » Finances » Immobilier » Nautisme » RSS » Le journal en kiosque
© Le Monde.fr | Conditions générales de vente | Qui sommes-nous ? | Aide
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)